To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Terapia Transgeneracyjna "Walka niezliczonych poprzednich pokoleń przetrwała w strukturze rodziny". Zdanie to należy rozumieć w ten sposób, że zdarzenia z przeszłości, często bardzo odległej, nadal rzutują na to, co dzieje się w rodzinie poprzez tzw. "niewidzialne lojalności". Zdanie to stanowi sedno terapii transgeneracyjnej.
W toku zmian w cyklu życia rodziny następują także zmiany lojalności. Zawarcie małżeństwa np. wiąże się z koniecznością zmniejszenia lojalności wobec własnych rodziców i zwiększenia wzajemnej lojalności współmałżonków. Oprócz pojęcia lojalności bardzo ważne dla transgeneracyjnej terapii rodzin jest również pojęcie dziedzictwa, spadku. Oznacza ono przenoszony z pokolenia na pokolenie system oczekiwań. W tym przekonaniu czuje się wyraźnie niemożność ucieczki od losu lub przeznaczenia.
Zasadniczym celem terapii transgeneracyjnej jest przywrócenie równowagi w zakresie obligacji i zasług, uwolnienie członków rodziny od niewidzialnych lojalności i dziedzictwa rodzinnego wielu pokoleń.
-Zasadniczo terapia transgeneracyjna przebiega podobnie, niezależnie od tego, czy terapeuta określił przekaz rodzinny jako „spadek rodzinny”, „prawo pozorów”, czy „kod milczenia” -„Spadek rodzinny” jest narzędziem dla zmiany w terapii trangeneracyjnej. Dlatego terapeuta skupia się na tym elemencie, wiążącym strukturę rodzinną.
Terapia trangeneracyjna zasadniczo składa się z trzech faz:
1) konstruowanie spadku rodzinnego (wczesna faza terapii) - W pierwszej fazie rodzina jest przede wszystkim traktowana jako organizacja „unieruchomiona” przez zabezpieczenia mające chronić niezmienność tej organizacji. W tej fazie oceniane są wzory przeświadczeń i interakcji, przy czym bada się tutaj co najmniej trzy pokolenia rodziny. Terapeuta zatem odnajduje i nazywa „spadek rodzinny”, a wtedy status członka rodziny cierpiącego na bulimię przesuwa się od kategorii „chorej ofiary” do kategorii dziecka, które ściśle wypełnia wszelkie nakazy otrzymane wraz z „rodzinnym spadkiem”.
2)kwestionowanie spadku rodzinnego (środkowa faza terapii), - W drugiej fazie członkowie rodziny muszą zmierzyć się z dehumanizującą naturą swoich przeświadczeń i zachowań. W tej fazie osoba z anoreksją lub bulimią jest spostrzegana jako jedyna osoba w rodzinie, która przestrzega reguł zawartych w „rodzinnym spadku”. Zarówno głodzenie się, jak i objadanie się są określane jako poświęcenie dziecka dla dobra rodziny lub ekstremalna ekspresja lojalności. Terapeuta na tym etapie ostrzega rodzinę przed konsekwencjami przeciwstawienia się dalszej rodzinie, która nadal pozostaje w systemie: lekceważenie lub potępienie ze strony dalszej rodziny, utrata poczucia bezpieczeństwa i nagłe odcięcie się od własnej przeszłości.
(…)
… spuścizny” na przykład utrata bezpiecznej „niszy”, jaką stanowiła dla rodziny nuklearnej dalsza rodzina. Kiedy napięcie pochodzące ze skierowanego na siebie systemu rodzinnego (tj. z wnętrza rodziny) zaczyna zmieniać kierunek, terapeuta rozpoczyna omawianie możliwości alternatywnych zachowań, stosuje przy tym różne próbne sytuacje, ostrzega, żartuje, solidaryzuje się, pozostając przy tym na stanowisku…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)