Poruszane w nich tematy to:
efektywność techniczna i ekonomiczna produkcji, funkcja produkcji Cobba-Douglasa, funkcja produkcji w krótkim okresie czasu, produkt całkowity, marginalny i przeciętny, etapy produkcji, izokoszta, ścieżka ekspansji. Dodatkiem do notatki są pytania problemowe, które można rozwiązać samemu.
Podstawy teorii producenta - teoria produkcji
Teoria produkcji jest analizą relacji, jakie występują między nakładem czynników produkcji a osiąganym z tego nakładu produktem.
I. Funkcja produkcji
Obrazuje zależność między wielkością poniesionych nakładów (ilością czynników produkcji) na produkcję dóbr a osiągniętymi wynikami (ilość wytworzonego produktu). Przy założeniu dwóch czynników produkcji: pracy -L i kapitału - K, funkcja produkcji jest równa:
X=f(L,K),c.p.
W kontekście funkcji produkcji mówi się o tzw. efektywności technicznej produkcji, czyli sytuacji, w której producent maksymalizując efekt produkcji nie będzie wkładał do produkcji więcej czynników aniżeli jest to konieczne dla osiągnięcia tego poziomu efektu.
Funkcja produkcji wskazuje technicznie (a nie ekonomicznie) możliwą wielkość produkcji. Po włączeniu kosztów czynników produkcji do analizy możliwości producenta uzyskamy rzeczywistą wielkość produkcji, jaką może on wytworzyć przy danym poziomie kosztów. Wówczas będziemy mówili o efektywności ekonomicznej produkcji, czyli sytuacji polegającej na takim wykorzystaniu nakładów czynników produkcji, aby koszt wytworzenia jednostki produktu był minimalny. Efektywność ekonomiczna oznacza wybór w oparciu o zasadę najmniejszego kosztu produkcji.
Dokonując wyboru metod wytwarzania, producent powinien kierować się kryterium efektywności ekonomicznej i technicznej. Oba jednak optima producenta będą optimami cząstkowymi. Dopiero po uwzględnieniu relacji pomiędzy kosztami i przychodami określimy warunki pełnej równowagi producenta.
FUNKCJA HOMOGENICZNA - funkcja, w której nakład czynników oraz efekty rosną o ten sam procent.
FUNKCJA PRODUKCJI COBBA - DOUGLASA (funkcja C - D)
Funkcja ta ma postać:
gdzie: X - wielkość produkcji, L - nakłady pracy, K - nakłady kapitału, A - wielkość produkcji możliwa do uzyskania przy jednostkowym nakładzie czynników K i L, α i β - zależność między przyrostem nakładów a przyrostem produkcji.
Zakładając niezmienioną metodę produkcji, taki sam przyrost nakładu pracy i kapitału (czyli oraz różniczkując funkcję produkcji C-D, otrzymujemy równanie:
które oznacza, że:
więcej niż proporcjonalny przyrost produkcji wynikający z proporcjonalnego zwiększenia obu nakładów czynników produkcji (L i K), gdy α + β > 1. Mówimy wówczas o rosnących korzyściach skali,
proporcjonalny wzrost produkcji wynikający z proporcjonalnego zwiększenia obu nakładów czynników produkcji (L i K), gdy α + β = 1. Mówimy wówczas o stałych korzyściach skali,
mniej niż proporcjonalny przyrost produkcji wynikający z proporcjonalnego zwiększenia obu nakładów czynników produkcji (L i K), gdy α + β < 1. Mówimy wówczas o
(…)
… o ile należy zwiększyć nakład czynnika A, jeżeli ilość czynnika B wykorzystywanego w tym procesie produkcji uległa zmniejszeniu o 4 jednostki a wielkość produkcji pozostała na tym samym poziomie.
Określ charakter przychodów ze skali jeżeli funkcja produkcji ma postać:
.
Dana jest funkcja produkcji: Oblicz produkt krańcowy pracy i kapitału dla 16 jednostek pracy i 25 kapitału.
Przedsiębiorstwo dysponuje…
… będzie spełniała ta izokwanta, której nachylenie mierzone krańcową stopą technicznej substytucji czynników produkcji zrówna się z relacją marginalnych produktów pracy i kapitału, czyli:
Krańcowa stopa technicznej substytucji jest stosunkiem zgodnie z którym można zastąpić jeden czynnik produkcji drugim czynnikiem tak, aby wielkość produkcji nie uległa zmianie.
III. Efektywność ekonomiczna produkcji a optimum…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)