Tadeusz Różewicz Wolny w iersz nienumeryczny zrywający z tradycyjnym podziałem tekstu poetyckiego, w którym intonacja składniowa pokrywała się najcz ęści ej z intonacją wierszową, czyli tzw. melodią wersu. Cechy stylu Różewiczowskiego to: wykorzystywanie homonimii i polisemii eliptyczna , prosta, ograniczona do niezbędnych elementów składnia częste użycie czasowników naturalny szyk potoczn y ekspresywna segmentacja zdania unikanie patosu i wzniosłości, a ukazywanie nieraz bardzo brutalnych scen (stąd nazwa - poezja nagich faktów ) wierszy stają się zwykłe, codzienne słowa, które wpływają na prozaizację stylu najprostsza leksyka najczęściej rzeczownikowa W odniesieniu do poezji Różewicza mówi się o swoistej antyformie, czyli "ascetyzmie" formy wierszy, wynikającym z postawy światopoglądowej, z niewiary poety w trwałe wartości religijne, filozoficzne, etyczne, które w obliczu wojny okazały się tylko pustymi słowami np. wiersz Ocalony z tomu Niepokój . List do ludożerców Jak Dobrze Tomiki, które powstały tuż po wojnie (do 1957), naznaczone są motywami katastroficznymi i arkadyjskimi. Poeta zadaje sobie słynne pytanie, które pierwszy postawił wybitny badacz faszyzmu, filozof kultury Theodor Adorno - czy możliwe jest pisać wiersze po Oświęcimiu? Sztuka bowiem wydaje się nie na miejscu po tak traumatycznych doświadczeniach zagłady i okrucieństwa obozów koncentracyjnych, twórca konstatuje upadek wartości, wyobcowanie jednostki przepełnionej wojennym lękiem, ogarniętej obsesją śmierci. Ta faza twórczości nie będzie peanem na część odzyskanej wolności, a raczej gorzką refleksją na temat kondycji człowieka „po Oświęcimiu”. Różewicz czuje się odpowiedzialny za kształt sztuki i odbudowywany system wartości zniszczonych w czasach grozy i pogardy . Po 1958 poeta zwrócił uwagę na alienację i osamotnienie człowieka, znieczulicę społeczną, panoszący się kicz i tandetę popkultury. W utworach z tego okresu zauważyć można potwierdzenie myśli, że czasy tzw. małej stabilizacji wyzwoliły w ludziach pęd ku bezmyślnej konsumpcji, spowodowały upadek wartości moralnych, a człowiek uległ reifikacji. Jego życie zdominowała wszechobecna technika i relatywizm wartości etycznych i światopoglądowych. Już w początkach swojej twórczo ś ci stworzył jednak inny od aktualnie panujących sposób mówienia o wojennej traumie. Jakim językiem mówić „po O
(…)
…
Tadeusz Różewicz
<<Czwarty system wersyfikacyjny - wiersz Różewiczowski>>
Wolny wiersz nienumeryczny zrywający z tradycyjnym podziałem tekstu poetyckiego, w którym intonacja składniowa pokrywała się najczęściej z intonacją wierszową, czyli tzw. melodią wersu.
Cechy stylu Różewiczowskiego to:
wykorzystywanie homonimii i polisemii
eliptyczna, prosta, ograniczona do niezbędnych elementów składnia
częste użycie czasowników
naturalny szyk potoczny
ekspresywna segmentacja zdania
unikanie patosu i wzniosłości, a ukazywanie nieraz bardzo brutalnych scen (stąd nazwa - poezja nagich faktów)
wierszy stają się zwykłe, codzienne słowa, które wpływają na prozaizację stylu najprostsza leksyka najczęściej rzeczownikowa
W odniesieniu do poezji Różewicza mówi się o swoistej antyformie, czyli "ascetyzmie" formy…
… potocznymi . Pomija interpunkcję, rzadko konstruuje metafory czy porównania, podkreśla tym samym wagę przekazywanych treści, kładzie nacisk na ich funkcję poznawczą, nie zaś estetyczną . Najważniejszą rolę w tej poezji gra przerzutnia (i związana z nią pauza wersyfikacyjna), która rozbija tok wypowiedzi i akcentuje dodatkowe znaczenia, podkreśla też ekspresję osoby mówiącej: Mam dwadzieścia cztery lata…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)