To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Szczyt Madrycki NATO (1997) Szczyt Madrycki NATO, spotkanie szefów państw NATO 8-9 VII 1997 w Madrycie, na które zaproszono 3 państwa Europy Środkowej i Wschodniej (Czechy, Polskę i Węgry) do negocjacji w sprawie członkostwa. Kończył on pierwszy etap długoletniego procesu starań tych krajów o wejście do struktur Sojuszu. Złożyły się nań utworzenie Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (XII 1991), program Partnerstwa dla Pokoju (1994), oświadczenia polityków od 2 poł. 1996 potwierdzające gotowości do rozszerzenia Sojuszu mimo oporu ze strony Rosji. Tę ostatnią kwestię rozwiązano częściowo poprzez podpisanie w V 1997 w Paryżu Aktu Podstawowego o Stosunkach Dwustronnych, Współpracy i Bezpieczeństwie między Rosją i NATO. Na Szczycie Madryckim przybyły też delegacje z 28 krajów uczestniczących w programie Partnerstwa dla Pokoju. Deklaracja szczytu wyznaczała też terminy zakończenia negocjacji na XII 1997 i procesu ratyfikacji tak, by możliwe było pełne członkostwo nowych państw do IV 1999, 50. rocznicy powsta nia Sojuszu. Następnym krokiem była decyzja podjęta 16 XII 1997na spotkaniu min. spraw zagr. NATO w Brukseli o podpisaniu protokołów akcesyjnych, kończącym etap negocjacji. Decydujące znaczenie dla pomyślności procesu ratyfikacji miała debata w amer. Senacie. 31 IV/1 V 1998 przegłosował on (80 senatorów - za, 19 - przeciw) przyjęcie nowych państw, co praktycznie przesądziło o wprowadzeniu trójki krajów do NATO w 1999. Partnerstwo dla Pokoju( PdP, Partnership for Peace, PfP) , program współpracy państw NATO z krajami Europy Środkowo-Wschodniej oraz członkami KBWE, zasygnalizowany przez sekretarza obrony USA L. Aspina w 1993. Ostateczna decyzja w tej sprawie zapadła na szczycie NATO w 1994. Przyjęto tam 3 dokumenty - Deklarację szefów państw i rządów “16”, Zaproszenie do udziału w PdP i tzw. Dokument Ramowy PdP. Ten ostatni określał warunki partnerstwa: kierowanie się w polityce zasadami Karty ONZ, Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Aktu końcowego KBWE oraz ustaleniami rokowań rozbrojeniowych, a dalej - przejrzystość w planowaniu obronnym i pracy nad budżetem wojskowym, demokratyczna kontrola nad wojskiem, zdolność i gotowość do udziału w operacjach pokojowych ONZ i KBWE, jeśli są one zgodne z konstytucją danego kraju, odbywanie wspólnych ćwiczeń i szkoleń wraz z oddziałami NATO. Program nie określał kryteriów ani terminów przyszłego członkostwa, nie gwarantował pomocy w razie wojennego zagrożenia. Jako pierwsze decyzję o przystąpieniu podjęły Rumunia, Litwa, Polska. Największe kontrowersje wynikły ze stanowiska Rosji, początkowo niechętnej PdP, która jednak podpisała dokument ramowy w 1994. Każdy partner miał po indywidualnych negocjacjach z Sojuszem podpisać Indywidualny Program Partnerstwa. Jako pierwsza uczyniła to Polska w 1994.
(…)
…, Współpracy i Pomocy Wzajemnej, europejski sojusz wojskowo-polityczny ZSRR i państw od niego uzależnionych. Podpisany 14 maja 1955 w Warszawie przez Albanię (wystąpiła w 1968), Bułgarię, Czechosłowację, NRD, Polskę, Rumunię, Węgry i ZSRR. Wszedł w życie 6 czerwca 1955.
Podpisanie Układu Warszawskiego było reakcją na powstanie NATO i remilitaryzację RFN (przyjętej do NATO w 1955). Celem wewnętrznym sojuszu…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)