To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
System przegubowy z płaskimi tężnikami pionowymi
System szkieletu przegubowego składa się z dwóch układów: — konstrukcji szkieletu przenoszącej obciążenia pionowe, złożonej z regularnych siatek belek stropowych połączonych przegubowo ze słupami,
- konstrukcji przenoszącej obciążenia poziome, złożonej ze sztywnych tarcz stropów przekazujących te obciążenia na płaskie tężniki pionowe w postaci wsporników kratowych lub pełnych.
Zaletą omawianego systemu jest jego prostota, co dotyczy zwłaszcza przegubowych połączeń belek ze słupami, umożliwiających szybki montaż. Wadą natomiast są tężniki pionowe, ograniczające swobodę rozwiązań funkcjonalnych wnętrz budynku. Zastosowanie pionowych tęzników, koniecznych do przeniesienia sił poziomych i zapewnienia geometrycznej niezmienności całego szkieletu, powoduje ukośne nachylenie stropów w otoczeniu tęzników. Ma to miejsce wskutek różnych skróceń słupów wchodzących w skład tęzników pionowych oraz słupów pozostałych, ponieważ przekroje słupów tężnika są większe niż potrzebne do przeniesienia obciążeń pionowych. Podobne zjawisko występuje w szkieletach z tężnikami w postaci ścian żelbetowych. Z tych względów jest uzasadnione ograniczenie stosowania systemu przegubowego do wysokości 30 kondygnacji.
Tężniki pionowe w systemie przegubowym są ważnym elementem. Ich liczba i rozmieszczenie w planie budynku powinny pozbawiać tężniki poziome — stropy trzech stopni swobody oraz zapewniać dostatecznie małe poziome przesunięcia budynku. Za zastosowaniem małej liczby tęzników pionowych przemawiają następujące względy:
- skraca się czas montażu wobec małej liczby elementów i węzłów w tężnikach,
- pręty ściskane kratowych tęzników są bardziej ekonomiczne; przy występowaniu w nich dużych sił maleje smukłość i współczynnik →1,0,
- zmniejsza się stopień statycznej niewyznaczalności układu sił działających na tężniki, co upraszcza obliczenia.
Schematy pionowych stężeń kratowych przedstawiono na rys. Tężniki według rys.a zajmują tylko jeden trakt między słupami środkowymi, co ze względów architektonicznych (konieczność umieszczenia przejść, otworów itp.) jest pożądane. Sztywność pojedynczych tęzników pionowych w postaci kratownic jest stosunkowo mała, a ich stosowanie jest ekonomicznie uzasadnione do wysokości 10 kondygnacji.
Na rysunku b przedstawiono kratę umieszczoną w dwóch traktach, przy czym można również stosować kratę pojedynczą (rys.c). W kracie występują krzyżulce zarówno ściskane, jak i rozciągane. Na rysunku d pokazano kratę K w dwóch traktach.
Największą sztywność szkieletów zapewniają stężenia przedstawione na
(…)
… przyjmuje się bardziej ścisłe rozwiązania, uwzględniające czynniki dodatkowe jak: zmianę długości prętów tężników kratowych i dodatkowe siły poziome powstające wskutek poziomych przesunięć budynku. Można tu wciągnąć do współpracy z tężnikami pionowymi inne elementy budynku, jak klatki schodowe, ściany zewnętrzne itp. Analiza statyczna uległaby jednak dalszemu skomplikowaniu. Równocześnie można stwierdzić…
… i nie sprawdza się wówczas prętów na wyboczenie.
Przy wyższych budynkach oba tężniki pionowe łączy się co pewną wysokość (3÷6 kondygnacji) tężnikami o pasach poziomych (rys.f); daje to lepsze usztywnienie, zwłaszcza w szerszych budynkach, gdyż tworzą się w ten sposób ramownice kratowe. Wzrost sztywności tężnika płaskiego można także uzyskać przez zastosowanie dwóch kratownic połączonych — w dwóch poziomach…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)