To tylko jedna z 7 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
MAŁGORZATA KAŁUŻYŃSKA System prasowy we Francji Historia prasy po 1958r. W Konstytucji z 1958 roku zostało powtórzone prawo do swobody wypowiedzi, które zakładało, przynajmniej teoretycznie, wolność prasy. Była to jednak rzeczywiście tylko teoria -media, a więc również prasę, kontrolował rząd francuski.
De Gauille'a nie lubił prasy i jej nie sprzyjał, co powodowało wiele utrudnień w jej niezależnym funkcjonowaniu.
Można powiedzieć, że stał on próbą zawieszenia działalności prestiżowego dziennika „Le Monde”. Nie potępił też serii zamachów na dziennikarzy i prób wysadzenia redakcji. Zamieszkom w kraju, a więc i utrudnieniom pracy dziennikarzy sprzyjał konflikt w Algierze. Jednak po jego zakończeniu wielu dziennikarzy straciło swoje źródło utrzymania. Poprawę sytuacji przyniosły dopiero rządy Georga'a Pompidou.
Wybory prezydenckie w 1965 roku ukazały kierunki polityczne gazet, które zaangażowały się w kampanie. Z drugiej strony spadło ich czytelnictwo, z powodu żywego zainteresowania się społeczeństwa telewizją. W 1967 pojawiły się w prasie płatne reklamy.
W 1968 roku, podczas zamieszek studencki, prasa okazała się ważnym środkiem opiniotwórczym.
W 1969 roku de Gauille wycofał się z polityki. Pojawia się George Pompidou.
Nie wszystkie zmiany wyszły na dobre -było coraz więcej gazet niskich lotów, tabloidów, pełnych sensacji i pornografii. Wzmagała się również koncentracja prasy. Przyczyną tego procesu były problemy finansowe wielu tytułów. Nie był on jednak tak potężny jak w Stanach (np.: Hearst)
K oncentracja rynku prasowego Hachette: „Edi 7 (set)”, „Tele 7 Jours”, “Elle”, “France-Dimanche”, “Parents”, “Vital”, dział wydawnictw książkowych, eksport prasy i książek do około 30 krajów. Ponadto posiada akcje wielu przedsiębiorstw.
„Koncern Jeana Prouvosta ma tradycje sięgające okresu międzywojennego. Wydaje „Paris-Soir” i „Marie-Claire”, ponadto „La Maison de Marie-Claire”, „100 Idees”, “Cosmopolitan”, “Marie-Claire bis”.
Koncern Amaury'ego. Wydaje “Le Parisien libere”, prasa sportowa, a wśród niej dziennik „L'Equipe” oraz jego wydawnictwa „satelitarne”: „France-Football”, „Football-Magazine”, „Cyclisme-Magazine”.
Koncern Roberta Hersanta posiada „Le Figaro”, „France-Soir”.
„Założenie tygodnika „L'Express” w 1953 roku stało się początkiem koncernu pod tą samą nazwą.” Sprzedany w 1977 roku międzynarodowej Groupe Generale Occidentale.
Brat założyciela „L'Express” Jean-Louis Servan-Schreibera -„Expansion”, „La Lettre de l'Expansion”. Początkowo tygodniki te były tworzone na wzór brytyjski.
(…)
… Pearson, wydający m.in. „Financial Times”. Nakład ok. 130 tys. Najlepszy dziennik ekonomiczny Francji. Nie pomija spraw międzynarodowych mających wpływ na życie gospodarcze. Cztery dodatki specjalne: Les Echos Management, Les echos Industrie, les Echos Immobilier, Les Echos Patrimoine. Raz w miesiącu dodatki: Les Echos Transport i les Echos Regions. Obecnie tworzy gazety na papierze elektronicznym…
….
Rozpowszechnienie dzienników regionalnych jest większe od nakładów. Czytają je głównie mężczyźni po 50 roku życia. Czyta się 25 minut dziennie. Największe czytelnictwo w regionach zurbanizowanych, w Alzacji i Bretanii.
„Niektórzy medioznawcy francuscy krytycznie oceniają poziom prasy lokalnej np. za jej brak zainteresowania problemami międzynarodowymi.”
„Przeciętny dziennik prowincjonalny poświęca 20 do 25% swej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)