Francuska prasa prestiżowa Historia prasy we Francji: Dzieje prasy francuskiej, a tym samym - początki dziennikarstwa, wiążą się (jak w większości krajów) z wynalezieniem i rozpowszechnieniem druku. Prasa periodyczna we Francji rozwijała się od 1631 roku, kiedy to powstała „La Gazette”, założona przez Theophrasta Renaudot i „Le Nouvelles ordinaires” Jeana Epsteina. Pierwszy dziennik („Le journal de Paris”) ukazał się już w 1777 roku, a wszystkie te tytuły są niemal rówieśnikami polskiego „Merkuryusza Polskiego Ordynaryjnego” czy „Monitora”. W przeciwieństwie do naszego kraju, gdzie próby wprowadzenia i rozpowszechnienia prasy zostały zaprzepaszczone, a potem przerwane przez zaborców, we Francji dostrzeżono możliwości i siłę oddziaływania gazet. Zaczęto je wykorzystywać już jako swego rodzaju tubę propagandową, ale również jako formę przekazu informacji i istotne forum swobodnej wypowiedzi myśli. Jeszcze przed wybuchem Wielkiej Rewolucji myśliciele francuscy opowiadali się za pełną swobodą słowa i druku. Przykładem może być tu John Milton, który w swojej broszurce „Aeropagiatica a speech to the Parliament of England for the Liberty of unlicenced printing” (1643 rok) twierdził, że wolność drukowania jest naturalnym i podstawowym prawem człowieka. Dysputa o wolności wypowiedzi i swobodzie druku nasilała się wraz ze wzmożeniem nastrojów antymonarchistycznych. Uchwalona w 1789 roku (tuż po Wielkiej Rewolucji) Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela mówiła o wolności słowa jako jednej z podstawowych swobód obywatelskich. Potwierdzeniem ogólnym postulatów Deklaracji była Konstytucja z 1791 roku, w której do kwestii wolności prasy odnosiły dwa artykuły. Dyskusja nad wolnością słowa, a tym samym - swobodą prasy i druku - była kontynuowana przez cały XIX wiek. Mimo znacznych ograniczeń nałożonych na redakcje i drukarzy ze strony Napoleona Bonaparte, nie zaprzestano podejmowania prób tworzenia konkretnych rozwiązań prawnych. Między innymi Benjamin Constant w 1814 roku wydał broszurę „De la liberte des brochures, des pamphletes et des journaux, consideree sous le rapport de l'interet du Gouvernement”, w której krytykował Napoleona za skrępowanie opinii publicznej. Warto też wspomnieć, że już w 1817 roku pojawiły się pierwsze próby uchwalenia prawa prasowego - Francja staje się tym samym jednym z prekursorów ustawodawstwa w tej dziedzinie. Wśród wielu przepisów obowiązującej dziś ustawy prasowej, na uwagę zasługuje tak zwane prawo odpowiedzi, na mocy którego właściciele dziennika byli zobowiązani umieścić sprostowanie (odpowiedź) osoby wymienionej w artykule w ciągu 3 dni od otrzymania pisemnej odpowiedzi tej osoby. Proces formowania rynku prasowego we Francji trwał do wybuchu II wojny światowej i nie ulegał drastycznym zmianom. Jedną z większych było jedynie wprowadzenie w latach międzywojennych taniej prasy, która czerpała dochody z reklam (do tamtej pory marginalnego źródła dochodu gazet). Dopiero wybuch wojny spowodował drastyczne zmiany na rynku prasowym we Francji. Profesor Bartłomiej Golka w książce „System medialny Francji” wymienia trzy przyczyny tych przeobrażeń: korupcję i demoralizację znacznej części przedwojennej prasy, która zatruwała społeczeństwo (prasa ta stała się początkiem prasy kolaboracyjnej), stworzenie przez ruch oporu gazet patriotycznych i ideowych, o których myślano, że wystarczy je kontynuować po wojnie, nie zmieniając charakteru informacji oraz zaangażowanie w problemy prasy wielu wybitnych intelektualistów działających
(…)
… nie jest jednak spadkobiercą tego głośnego podziemnego czasopisma. Ukazujący się obecnie dziennik został założony w 1973 roku, a jednym z jego ojców był znany filozof egzystencjalista Jean Paul Sartre. Początkowa linia polityczna dziennika to skrajna lewicowość, a mottem gazety było hasło « Peuple prend la parole et garde-la » (czyli w wolnym tłumaczeniu: „Lud otrzymuje słowo i ufa mu”). Pierwszy numer pojawił się w kwietniu…
….
„Le Monde”:
„Le Monde” to dziennik o prestiżu nie tylko krajowym, ale również ogólnoświatowym. Porównywany jest do brytyjskiego „The Times” czy amerykańskiego „New York Times”. Gazeta został powołana w 1944 roku, już po wyzwoleniu Francji, ale jej początki sięgają II połowy XIX wieku i ściśle wiążą się z innym dziennikiem, „Les Temps” ( czyli „Czas” - wchodził tym samym do rodziny gazet-„czasów”, jak krakowski „Czas”, „The Times”, „Die Zeit” ). Gazeta ta została zamknięta pod zarzutem kolaboracji z Niemcami, a majątek po niej przejęła spółka anonimowa z ograniczoną odpowiedzialnością ( SARL ) i akcjonariusze: Hubert Beuve- Mery, Rene Courtin oraz Christian Funck- Brentano, których uważa się za założycieli „Le Monde”. Pierwszy numer dziennika ukazał się 19 grudnia 1944 roku w nakładzie 140 tysięcy…
… charakterystyczną jest tez język gazety - poprawny, niemal literacki, sprawnie operujący fachową terminologią.
„Le Monde” jest dziennikiem o dużym znaczeniu nie tylko we Francji, ale również na świecie. Ma cytowalność porównywaną do „The Times” i „New York Times”. Ryszard Kapuściński twierdził, że „Le Monde” to „przyczółek wysokiej jakości” („Newsweek Polska nr 16-17/01 ). Ponadto, uważany jest za dziennik…
… dziesiątce najpopularniejszych nad Sekwaną gazet). Z historią dziennika wiąże się też problem tzw. cenzury robotniczej - w marcu 1975 roku próba zwolnienia części drukarzy zakończyła się trwającą ponad rok akcją protestacyjną. „Le Parisien libere” drukowano poza Paryżem a nawet zagranicą (w Belgii). Dopiero w 1977 roku udało się podpisać porozumienie, w którym gwarantowano drukarzom pracę. Mówiąc o historii…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)