System polityczny Wielkiej Brytanii

Nasza ocena:

3
Pobrań: 1995
Wyświetleń: 3661
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
System polityczny Wielkiej Brytanii - strona 1 System polityczny Wielkiej Brytanii - strona 2 System polityczny Wielkiej Brytanii - strona 3

Fragment notatki:

dr hab. Konstanty A. Wojtaszczyk. Notatka składa się z 9 stron.
KONSTYTUCJA: Anglia nie posiada konstytucji w sensie formalnym. Na system źródeł prawa konstytucyjnego Wielkiej Brytanii składają się: prawo zwyczajowe orzecznictwo sądów konwenanse konstytucyjne prawo pisane zasady ustrojowe PRAWO ZWYCZAJOWE: Pojęcie „ zwyczaj ”:
jest to powszechnie stosowana w danym okresie, w danym środowisku i w danych stosunkach społecznych praktyka określonego postępowania;
nie są źródłami prawa same z siebie, ale czasem akt prawny odsyła do nich (co sprzyja elastyczności i podatności na zmiany systemu prawnego);
Pojęcie „ prawo zwyczajowe ”:
są to normy prawne oparte na zwyczajach i precedensach
prawo to powinno być powszechnie znane Zwyczajowe prawo konstytucyjne jest częścią tzw. common law , czyli niepisanego powszechnego prawa zwyczajowego . Efektem jego obowiązywania są takie instytucje polityczne, jak: parlament, Tajna Rada, prerogatywy królewskie, zasada zwierzchnictwa parlamentu, a także polityczna i konstytucyjna nieodpowiedzialność głowy państwa.
ORZECZNICTWO SĄDÓW: Chodzi tu o postanowienia sądów powszechnych, które odnoszą się do zakresu uprawnień wynikających z prerogatyw królewskich. Sądy, za pomocą desuetudo i zasady zbędności wykonywania prerogatywy, interpretując prawo zwyczajowe i pisane, określają obecny zakres prerogatyw. Dzięki orzecznictwu dotyczącemu konkretnych spraw rozstrzyganych na gruncie common law i prawa stanowionego, powstają precedensy, czyli rozstrzygnięcia wiążące sądy w orzekaniu o podobnych sprawach. Można zatem powiedzieć, iż w działalności sądów powszechnych zaciera się różnica między stosowaniem, a tworzeniem prawa.
KONWENANSE KONSTYTUCYJNE: Konwenanse - powszechne i utarte reguły zachowania, które wykształciły się w drodze zwyczajowej, stanowiąc wyraz utrwalonej praktyki funkcjonowania najwyższych organów państwowych. Konwenanse nie są jednak uznawane za reguły prawne sensu stricto , ponieważ nie są stosowane przez sądy dla oceny postępowania np. rządu, czy parlamentu. Dopiero możliwość wykorzystania danej reguły przez sądy stanowi czynnik decydujący o zaklasyfikowaniu jej jako normy prawnej. Sankcją za nieprzestrzeganie konwenansów jest niemożliwość dalszego prowadzenia rządów, bądź wyraźne podeptanie prawa. Najważniejsze konwenanse (wg S. Gebethner'a):
Obowiązek rezygnacji rządu, który stracił zaufanie Izby Gmin
Kolegialna odpowiedzialność Gabinetu przed Izbą Gmin za ogólną politykę i działalność poszczególnych resortów administracji
Powierzanie funkcji i misji tworzenia rządu przez monarchę liderowi partii posiadającej większość w Izbie Gmin


(…)

… był sądzony w tym trybie
podstawy niezawisłości sędziowskiej (odwołanie sędziego tylko na żądanie obu izb Parlamentu)
Obecnie strukturę organów państwowych regulują m.in.:
Ustawa o parlamencie z 1911 r. (zmieniona w 1949):
projekty ustaw dochodzą do skutku mimo sprzeciwu Izby Lordów, jeżeli Izba Gmin uchwali je w nie zmienionym brzmieniu na dwóch kolejnych sesjach w okresie jednego roku
projekty ustaw…
…, a w szczególności „rację stanu”, „dobro” czy „interes” państwa. Wykształciła się procedura zwana impeachment, polegająca na tym, że Izba Gmin stawiała odpowiednie zarzuty, a Izba Lordów je rozpatrywała i osądzała na ich podstawie sankcje osobiste. Od XVIII wieku procedura ta zaczęła wygasać. Od 1806 roku sprawy ministrów rozpatrywane są przez sądy. Ministrowie stali się natomiast odpowiedzialni politycznie…
… mieć poparcie w Izbie Gmin. Aprobatę taką wyraża się za pomocą np. „adresu dziękczynnego” w odpowiedzi na mowę tronową, debaty parlamentarnej nad formalnym wnioskiem o uchwalenie wotum nieufności, debaty o odroczenie obrad w trybie nagłym. Gdy debaty parlamentarne inicjowane są przez Gabinet, można je odczytywać jako procedurę „ubiegania się o wotum zaufania”. Formą dezaprobaty jest np. nieuchwalenie…
… wotum zaufania może być albo dymisja premiera, albo wniosek premiera do monarchy o rozwiązanie Izby Gmin i zarządzenie nowych wyborów. Najczęściej premier prewencyjnie zgłasza taki postulat, aby uprzedzić możliwe kryzysy.
WYMIAR SPRAWIEDLIWOŚCI:
na slajdach

... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz