Syndrom grupowego myślenia *odkryty przez Irvinga Janisa (1982), psychologa amerykańskiego, który poddał analizie dokumenty niefortunnych decyzji Pentagonu
*jest to 6 defektów obiegu informacji w grupie decyzyjnej
Syndrom grupowego myślenia obejmował następujące objawy: -ograniczenie dyskusji do kilku wariantów
-unikanie powtórnego analizowania preferowanych rozwiązań
-lekceważenie odrzucanych na wstępie wariantów
-korzystanie w zbyt małym stopniu z ekspertów
-interesowanie się faktami i opiniami (np. prasa) podtrzymującymi przyjęty wariant rozwiązań i lekceważenie lub unikanie przeciwnych
-lekceważenie czynników zewnętrznych (pozagrupowych) utrudniających wprowadzenie podjętej decyzji w życie (np. biurokracja, związki zawodowe, sabotaż polityczny, itp.)
Przyczyny pojawienia się syndromu grupowego myślenia: -spójność grupy (przy dużej spójności grupy i jej izolacji członkowie grupy - wbrew swej woli - stają się cenzorami własnego myślenia)
-izolacja od ekspertów
-preferowanie własnych rozwiązań przez lidera
-iluzja „wszechmocności” grupy (lekceważenie ryzyka)
-obronna racjonalizacja (pomijanie ostrzeżeń, wątpliwości)
-wspólna iluzja jednomyślności (konformizm)
-wyłonienie z grupy „stróżów poprawnego myślenia” w celu ochrony przed dopływem niepomyślnych informacji
Sposoby minimalizujące objawy grupowego myślenia: -akceptacja przez lidera krytyki własnych sądów
-ograniczenie przez lidera zbyt pochopnych podsumowań dyskusji grupowej i unikanie zaleceń propozycji rozwiązań przed zakończeniem dyskusji
-powołanie kilku niezależnych grup decyzyjnych w stosunku do tego samego problemu
-minimalizacja odpowiedzialności zbiorowej poprzez:
określenie zakresu odpowiedzialności
definicję „roli” każdego z członków grupy
oczekiwanie lojalności wobec organizacji jako całości nie zaś jednostek
-podział grupy decydentów na dwie lub więcej grup i praca pod różnym kierownictwem, by spotkać się po jakimś czasie razem dla sprecyzowania odmienności swoich punktów widzenia
-każdy decydent powinien okresowo dyskutować we własnej jednostce organizacyjnej i referować wnioski w grupie decydentów
-zatrudnianie „advocatus diaboli” (człowieka myślącego odmiennie niż wszyscy członkowie grupy)
-nie lekceważenie sygnałów ostrzegawczych od rywali
-po osiągnięciu „wstępnej zgody” odbycie spotkania „drugiej szansy”
-korzystanie z naukowej gry decyzyjnej
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)