To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Świat człowieka w perspektywie kulturowej. Środowisko życia jest nośnikiem wartości i dóbr, które są silnie związane z przestrzenią. Przestrzeń naturalna staje się społeczna przez uczłowieczenie, nadanie jej sensu, który uzależniony jest od kulturowego obrazu świata i typu światopoglądu człowieka. Człowiek jest jednostką dynamiczną, która zmienia się w czasie zarówno fizycznie jak i psychicznie. To co tworzy uzależnione jest nie tylko od postępu technicznego, bo wtedy świat byłby bardzo płaski i nudny, ale także od jego „świata przeżywanego”. Świat ten nie jest pozbawiony historii i nauki, ale bierze pod uwagę rozumienie i czucie. Rzeczywistość naszego świata to wzajemne relacje między przestrzenią, czasem, człowiekiem, miastem i kultura. Świat jaki się nam jawi jest brzemienny różnymi sensami, których nie można zobaczyć, ale trzeba zrozumieć. Wielkie narody spisują swoje autobiografie w trzech rękopisach: w księdze swych dokonań, w księdze słów i księdze sztuki. Żadnej z tych ksiąg nie możemy pojąc, jeśli nie zgłębimy dwóch pozostałych. Nie można redukować go jedynie do poznawania budowy materii i jej struktury, gdyż staje się on płaski, nudny i nie ma pełnego zastosowania do ludzkiego egzystencji. Najważniejszą kwestią jest poczucie związku człowieka z miejscem, a tym samym z jego tradycją, obrzędami, zachowaniem, emocjami. Świat wartości nie oddziela się od świata przyrody, ale razem z nim współgra i wzajemnie przenika. Obraz świata dzisiaj kształtują środki masowego przekazu co wpływa w efekcie negatywnie na nasze postrzeganie i osobiste odczucia. Widzimy rzeczywistość jaką nam pokazują, a nie jaka ona naprawdę. W chaosie świata nic nie dzieje się przypadkowo. Każda wartość przestrzenna jest składnikiem określonego systemu wartości, w którym posiada swoistą treść i znaczenie. Miejsce natomiast zawsze odsyła do jakiegoś zdarzenia, mitu lub historii. Budują się w naszej pamięci i uczuciach. Miejsce i przestrzeń to zasadnicze składniki naszego świata związane z ludzkim doświadczaniem. Przestrzeń jest elementem codziennego bytowania człowieka, wyznacza ramy istnienia ludzkości. Otwarta przestrzeń jest jak pusta kartka, która przekształci się w miejsce po zamknięciu w pewne ramy i nadania jej pierwiastka ludzkiego. Człowiekowi potrzebna jest otwarta przestrzeń, jak i zamknięte miejsce, bowiem jego życie to ruch między bezpiecznym schronieniem, a przyrodą, przywiązaniem, a wolnością. Przestrzeń miasta jest więc zanurzona w jakiejś kulturze lub odwrotnie, kultura danej społeczności ograniczona jest do jakiejś przestrzeni. Miasto determinowane i organizowane jest dzięki kulturze, dzięki niej możliwe jest życie człowieka. W nim odnajdujemy ukojenie, czujemy się bezpieczni, odnajdujemy swój azyl. Przestrzenie są zmienne zależne od myśli, nastrojów i wyobrażeń ludzkich, natomiast miejsce konkretyzuje, odsyła do czegoś czemu nadajemy sens. Oba są tak samo celowe i racjonalne. Organizacja przestrzeni obejmuje zarówno wzorce materialne jak i te które kierują zachowaniem człowieka.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)