Miejska przestrzeń kulturowa. Wrocław, Praga, Londyn, Bagdad, Teheran...to tylko nieliczne miasta z pośród tysięcy. Któż z nas nie słyszał o nich? Jednak czy ktokolwiek zastanawiał się nad istotą ich trwania i bycia? Używając pojęcia miasto nie chodzi nam tylko o nazwę i mieszkańców, musimy wziąć pod uwagę fakt, że było siedzibą minionych pokoleń i będzie przyszłych cywilizacji. Jest „wspólnym dziełem ludzi żyjących i tych, których już nie ma, urbanistów i finansistów, biedaków i bogaczy, kultury narodowej i uniwersalnej, lokalności i światowych wpływów, jest miasto najpełniejszą manifestacją społecznego doświadczenia”. Stanowi pewną całość wraz z jego regułami i zasadami w których panuje określony ład i porządek. Jest ono ściśle związane z kulturą i odzwierciedla ją. Odbicie tego wpływa na to jak ludzie wyglądają, czym się zajmują, jak organizują sobie czas i miejsce. Na przestrzeni dziejów każda społeczność wyobrażała sobie i tworzyła inny model miasta wynikający z jej doświadczeń, tradycji, kultury, religii czy ideologii jaką głosiła. Tworzyła dzięki temu pewien obraz świata i jego przestrzeni. Obraz świata dzisiaj kształtują środki masowego przekazu co wpływa w efekcie negatywnie na nasze postrzeganie i osobiste odczucia. Widzimy rzeczywistość jaką nam pokazują, a nie jaka ona naprawdę.
Miasto to wzajemnie powiązane relacje systemu społecznego i urbanistycznego tzn. świata ludzkiego i elementów materii, które w momencie przecięcia tworzą miejsce. Składowe materialne miasta są trwalsze od egzystencji człowieka dlatego też w znaczny sposób determinują jego przestrzeń myśli, widzenia, postrzegania, fantazji, wyobraźni mimo, iż są tworem ludzkim. Moc miasta nie tkwi jednak w jego materii, a w duchu miejsca, który uzewnętrzniając się nadaje mu klimat i magię. Każde miasto powinno mieć swoje centrum, które uznawane jest za sacrum. Centrum to nie tylko początki tworzenia miasta i cywilizacji. To filar kultury i religii, to pamięć o historii i więzach ludzkości. Jednak coraz częściej zanikają symboliczne ich sensy, a powstają śródmieścia puste i zamierające nocą. Niewątpliwie specyficznym wytworem staje się miasto ze swoją sfera sacrum i profanum. Znajomość strefy sacrum to fakt jej doświadczania. Strefa sacrum to strefa kultury, norm, obyczajów, to strefa świętości to np. kaplice i cmentarze. Wokół tego mamy do czynienia z przestrzenią świecką - profanum tj. pomniki, krzyże, posągi. Przestrzeń materialna jest wypełniana i uzupełniana strefą kultury i wartości człowieka. Kultura nie jest układem czy zbiorem, jest systemem pewnych wartości, pozwala się rozumieć dopiero wieloma zmysłami. Kultura jest stworzycielką miast i wpływa na ich rozwój, to dzięki niej miasta dojrzewają. Przepełnione są każdym z wymiarów kulturą od wymiaru kosmologicznego, mitycznego, sakralnego po przestrzenny czasowy i ludzki. Miasto jest sztucznym tworem, który toczy nieustanna walkę z silami natury. Jest ingerencja w świat natury i przyrody, a dzięki kulturze odróżniamy się od zwierząt. Wszystko co nie jest związane z natura staje się kulturą, zatem postęp ludzkości polega na kolejnych zmianach stosunku do natury i człowieka do człowieka, przy czym chodzi tu zarówno o stosunek fizyczny jak i duchowy.
(…)
… się do świata przeżyć, odczuć i światopoglądu jego mieszkańców. Wielkie narody spisują swoje autobiografie w trzech rękopisach: w księdze swych dokonań, w księdze słów i księdze sztuki. Żadnej z tych ksiąg nie możemy pojąc, jeśli nie zgłębimy dwóch pozostałych. Miejsca są cząstkami większej całości i nie mogą być rozumiane w izolacji. Przestrzeń i miejsce wzajemnie się przenikają zatem to co na początku…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)