To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Suchodolskiego koncepcja kultury jedno i dwuwuwarstwowej
BOGDAN SUCHODOLSKI (1903-1992)
(na podstawie: Uspołecznienie kultury, oraz Wychowanie dla przyszłości)
A. Uspołecznienie kultury (1937)
Kultura jedno i dwuwarstwowa
Jedno (kultury „pierwotne”) - bezpośredniość doświadczenia, mały zasób treści, bliska tradycja, wyraźne normy grupowe. Życie aktualne. Kultura charakteru i współżycia. W niej łatwo ulegają zaniedbaniu wszystkie dobra obiektywne, które nie służą bezpośredniemu spełnianiu zadań życiowych. Niewiele ról do wypełnienia, spójnych ze sobą, np. matka i tkaczka.
Dwu (nasza) - bogata i nieogarnialna w całości głębia tradycji, mozaikowość, wymaganie specjalizacji, wytwarzania i konsumpcji. Życie aktualne jest przysłaniane przez życie celowe. Kultura wytwarzania. Wytwórczość i konsumpcja - ochrona dóbr obiektywnych - dezorganizuje charakter jednostek i osłabia spoistość grupy. Wielość oddzielonych ról. Kultura nowoczesna jest „otchłanią, nie źródłem”.
„Gdy bogactwo dóbr kultury staje się tak wielkie, iż nie może być aktualizowane w sytuacjach życiowych [wychowanie uczestniczące], powstaje potrzeba wychowania istytucjonalnego, które by uzupełniło życiowe doświadczenie”.
Droga do kultury
Co jest drugą warstwą: świat obiektywizacji, nadbudowanych wartości. Mogą one być żywym źródłem, ale niszczy je historyzm, stosunek „antykwarsko - erudycyjny”.
„Droga do kultury prowadzi nie tylko - a może nawet i nienajlepiej - przez wiedzę o dorobku dawnym, ale przez kształtowanie życia bieżącego wg współczesnych dążeń i ideałów, a na podstawie przeszłości, która żyje w teraźniejszości”. Kto świat wartości traktuje ze stanowiska korzyści, podobnie jak świat rzeczy, ten nie przestąpi nigdy progu kultury
4 kroki do kultury:
Spajanie mozaiki kultury dwuwarstwowej;
święto codzienności;
osiąganie harmonii wewnętrznej;
powstanie więzi - wspólnoty. Uspołecznienie kultury.
Uspołecznienie kultury
Oznacza coś innego niż upowszechnienie. Nie chodzi tu wcale o to, by wszystkim coś dawać lub o to, by wszystkich w pewien sposób urabiać. Chodzi o to, by wszystkich powołać. Powołać do pracy, wysiłku, twórczości. Wykształcić bezpośredni stosunek do rzeczywistości, do prawdy, do piękna, do obowiązku. Piękno jest wyrazem umiłowania bytu, jest świadectwem jakiegoś głębokiego pojednania człowieka i rzeczywistości.
Wychowanie estetyczne
Lub wszelka akcja, mająca na celu zbliżenie ludzi do piękna, jest nierozłącznie związana z dążeniem do odrodzenia całej kultury, do przezwyciężenia deprawujących rozdźwięków, zachodzących w jej dwuwarstwowym istnieniu, do przywrócenia ludziom bezpośredniości i pełni.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)