To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Style kierowania grupami.
Na zakończenie naszych rozważań o doniosłości grup społecznych i sposobach regulowania przez nie postaw i zachowań jednostek warto wspomnieć o stylach kierowania grupami np. w zakładzie pracy. Gross wiedzy na ten temat, włączonej do nauk o zarządzaniu, pochodzi z wyników badań i eksperymentów przeprowadzonych przez psychologów społecznych. Student zdobywający wiedzę z zakresu zarządzania i marketingu winien również posiadać świadomość, iż efektywność podejmowanych działań o charakterze ekonomicznym uwikłana jest w dość skomplikowany system uwarunkowań psychologicznych. Można w tym miejscu przywołać słynne stwierdzenie twórcy "cudu gospodarczego" Niemiec po n wojnie światowej - L.Erhardta - który mawiał, iż ekonomia to 70% psychologii.
Wracając jednak do problematyki grup i stylów kierowania należy przede wszystkim stwierdzić, iż badania na ten temat rozpoczęli R.Lippitt i R-K.White123 inspirowani przez K.Lewina. W tym celu stworzyli kluby chłopców zajmujących się wytwarzaniem masek i modeli. Kluby te spełniały wszystkie warunki do uznania ich za grupy. Kierownikami klubów były odpowiednio przygotowane osoby dorosłe, które posługiwały się trzema stylami kierowania: autokratycznym, demokratycznym i liberalnym.
W stylu autokratycznym kierownik sam określał, jakie będą cele grupowe i jakie czynności będzie wykonywała grupa w związku z ich realizacją. Członkowie grupy nie brali udziału w podejmowaniu decyzji a kierownik nie wyjaśniał ani tego, jaka jest jego decyzja, ani też tego, co skłoniło go do jej podjęcia. Członkowie grupy znali tylko cząstkowe zadania i wykonując jakąś czynność nie byli zorientowani czemu ona służy. Nikt z członków grupy nie miał wpływu na to, kto będzie wykonywał określoną czynność. Podstawową formą zwracania się kierownika do swych "podwładnych" było wydawanie rozkazów i poleceń. Wszelkie oceny wydawane przez kierownika, zarówno pozytywne jak i negatywne miały charakter arbitralny i nie były uzasadniane. Ponadto kierownik stosujący ów autokratyczny styl nie brał udziału w wykonywaniu pracy, przy ocenie której sięgał częściej do kar niż nagród.
Kierownik realizujący styl demokratyczny w sposób wyraźny zachęcał członków grupy do podejmowania decyzji związanych z realizacją jej celów wraz z doborem środków do ich wykonywania. W przypadku pojawiających się trudności w realizacji określonych działań kierownik zamiast stosować negatywne oceny pracowników (że nie mogą sobie z czymś poradzić), proponował alternatywne formy rozwiązania tych trudności zaś sama grupa decydowała o wyborze jednej z nich. Grupa również decydowała o podziale czynności. Pochwały lub nagany za wykonywane czynności kierownik starał się formułować w sposób obiektywny z przywołaniem określonych uzasadnień o charakterze faktograficznym. Pracował razem z grupą lecz sam nie wykonywał zbyt wielu czynności.
(…)
…, iż. stosunki wewnątrzgrupowe oparte byty głównie na przyjaźni wyrażającej się m.in. w życzliwym wyrażaniu uwag o pracy, we wzajemnych pochwałach i wspólnych zabawach. Częściej też niż w grupach kierowanych autokratycznie używano zaimka "my" niż "ja" co świadczy o większej atrakcyjności i spoistości takiej grupy. Stosunki pracowników z kierownikiem miały również przyjacielski charakter.
O efektach stosowania…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)