IV. STRUKTURA NORMY PRAWNEJ
Przymus państwowy przybiera w normie postać sankcji prawnej.
Stosowanie go polega na związaniu normy nakazującej określone
zachowanie (norma sankcjonowana) z normą nakazującą organom
państwa realizowanie sankcji prawnej wobec osób, które normy nie
przestrzegały (norma sankcjonująca).
Struktura normy prawnej jest trójczłonowa, a składają się na nią:
a) hipoteza (założenie) - określa okoliczności (warunki) w jakich
można i należy stosować daną normę, a przez to i potencjalnego jej
adresata,
b) dyspozycja - określa postępowanie, do jakiego zobowiązany jest
adresat normy,
c) sankcja - określa ujemne konsekwencje w przypadku zachowanie się
adresata w sposób sprzeczny z normą.
Rodzaje sankcji (zależą głównie od przynależności normy do
określonej dziedziny prawa):
a) karna (represyjna) - polega na odpowiedniej dolegliwości za
przekroczenie normy prawa karnego,
b) egzekucyjna - polega na zmianie pewnego stanu wynikłego z
przekroczenia norm prawa administracyjnego i cywilnego,
c) nieważności czynności prawnej - polega na unieważnieniu
czynności prawnej (typowa dla prawa cywilnego i rodzinnego).
Norma bezwzględnie obowiązująca (imperatywna) - musi być
bezwzględnie przestrzegana przez jej adresatów, a strony stosunku
prawnego uregulowanego na jej podstawie muszą ułożyć swoje prawa i
obowiązki tak, jak stanowi norma, nawet wbrew własnym interesom.
Norma względnie obowiązująca (dyspozytywna) - pozostawia ona
stronom stosunku prawnego swobodę w ustalaniu jego treści oraz
obowiązków i praw stron; obowiązuje ona tylko pomocniczo
(subsydiarnie), gdy strony nie uregulowały w pełni stosunku lub zrobiły
to tak, jak proponuje norma; normy takie stanowią uzupełnienie treści
umów.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)