To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
dr hab. Jzef Tymanowski. Notatka składa się z 4 stron.
Strategia bezpieczeństwa narodowego RP w ramach Unii Europejskiej
1.
Po likwidacji Układu Warszawskiego Polska musiała na nowo zdefiniować swoje strategie dotyczące bezpieczeństwa. Członkostwo w Unii Europejskiej byłoby szansą, dzięki której Polska mogłaby nie tylko wyrównać opóźnienia w rozwoju, ale również stać się znaczącym aktorem w polityce bezpieczeństwa tego regionu, a nie pozostać tylko i wyłącznie „pasem buforowym” pomiędzy UE a Federacją Rosyjską.
Współpraca Polski z Unią Europejską w zakresie Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa rozpoczęła się 16 XII 1991 podpisaniem Układu Europejskiego na mocy którego Polska oraz
Wspólnoty Europejskie zobowiązały się do wspólnego umacniania bezpieczeństwa w Europie.
2.
Pomimo tego, współpraca ta polegała raczej na wzajemnych konsultacjach, dlatego priorytetem strategicznym Polski było włączenie się do struktur integracyjnych, by móc odgrywać aktywną rolę w zakresie stosunków bezpieczeństwa. Czynnikiem sprzyjającym była zbieżność polskiej polityki z WPZiB.
3.
Pozycja Polski zyskała na znaczeniu w 1999 gdy po przyjęciu do struktur NATO Polska uzyskała również status członka stowarzyszonego z Unią Zachodnioeuropejską.
W 1999 odbył się szczyt Rady Europejskiej w Kolonii, podczas którego podjęto decyzję o pracy nad niezależną europejską zdolnością wojskową, która miała rozwijać się w oparciu o zbliżenie sił narodowych, rozwój technologiczny oraz współpracę z NATO. Z punktu widzenia Polski szczególnie interesująca była kwestia współpracy w tym zakresie członków NATO niebędących członkami Unii Europejskiej. Zgromadzenie Unii Zachodnioeuropejskiej w związku z planami przekazywania swoich uprawnień na rzecz UE postulowało zapewnienie tego typy członkom wpływu na europejską politykę bezpieczeństwa, za czym również opowiadały się Stany Zjednoczone.
4.
Brak jednoznacznego stanowiska Unii Europejskiej wobec tak określonych państw nie oznaczał się wycofania poparcia Polski, opowiadającej się za rozwojem Wspólnej Polityki Europejskiej i Bezpieczeństwa, która miała być realizacją nie tylko odpowiedzialności za bezpieczeństwo Europy w czasie sytuacji kryzysowych, ale również wzmocnieniem europejskiej części Sojuszu Północnoatlantyckiego.
5.
Do problemu 6 państw NATO pozostających poza unijnymi strukturami odniesiono się w 2000 r na szczycie Rady Europejskiej w Santa Maria da Feira. Polską propozycją było zaangażowanie państw „6” w prace sztabów wojskowych również w sytuacjach niekorzystających z zasobów NATO, a w momencie wykorzystywania takich zasobów, państwa te miały być traktowane na równi z państwami członkowskimi UE. Polska dążyła do możliwości aktywnego zaangażowania w umacnianie Sojuszu oraz zapewnienie jego uporządkowanej, zwłaszcza w wymiarze instytucjonalno-prawnym, współpracy z Unią. Brak współpracy na linii NATO-UE mógłby się okazać niekorzystny dla interesów Polski osłabiając jej pozycję w zakresie polityki bezpieczeństwa wobec wschodnich sąsiadów.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)