9.12.2010
SZUE W. 10
UE po traktacie z Mastricht, po zakończeniu zimnej wojny, po zmianie atmosfery w Europie, wokół Europy, zaczęła spoglądać na kraje sąsiednie jako na kraje mniej lub bardziej związane z UE, starające się o członkostwo w UE, zdolne lub nie do ścisłej kooperacji z UE we wspólnych interesach. Od początku UE jako takiej od początku lat 90, przyjęto politykę przyciągania krajów sąsiedztwa, dając im szereg instrumentów finansowych i tworząc infrastrukturę, która pomagałaby tym krajom z jednej strony aspirującym do członkostwa w UE przygotować się do implementacji. Z drugiej strony stworzyć model współpracy, który byłby w interesie UE i bezpieczeństwa w jej obszarze gospodarczym. Bezpieczeństwo to szereg elementów. Jednym z ważnych jest to co nazywamy rządami prawa, demokracją, wolnością słowa, wolnością gospodarczą. Państwa demokratyczne ze sobą nie walczą. Po to żeby UE mogła się czuć bezpieczna, musiała inwestować w taki model funkcjonowania państwa sąsiednich, który pozwoliłby na zachowanie i utrzymanie bezpieczeństwa, na stworzenie sytuacji, w której nie doszłoby do twardych konfliktów. U źródeł tego myślenia była decyzja o wydzieleniu ścieżek finansowych, programów, które wzmacniałyby instytucje demokratyczne budujące wolną gospodarkę rynkową. To co nazywamy sąsiedztwem europejskim, ma swoje podstawowe wymiary, kierunki. Jest tu dimention. Z jednej strony wymiar południowy - śródziemnomorski zwany później procesem barcelońskim.
W ramach tego sąsiedztwa mówi się o wszystkich krajach Afryki północnej, o części krajów Bliskiego Wschodu. Wymiar wschodni - kraje postkomunistyczne.
Na początku lat 90 uruchomiono 2 makro projekty dla tych dwóch grup państw. Trzeba wiedzieć, że współpraca EWG, WE z krajami basenu Morza Śródziemnego ma korzenie głębsze niż z państwami bloku komunistycznego. Tym niemniej 2 te typy projektów wyznaczono z solidnymi budżetami. Dla krajów basenu Morza Śródziemnego → program MEDA
Dla krajów postsowieckich → program TACIS (technical assistance for commonwelth of independent states) = pomoc techniczna dla krajów WNP. Kraje, które aspirowały do członkostwa i było wiadomo w połowie lat 90, że niedługo im się to uda, objęte były programem PHARE. Nazwa pochodzi od Polska, Węgry. To jest skrót odnoszący się do czasownika czynić, robić. Chodziło o stworzenie tym samym infrastruktury współpracy, która by tym krajom aspirującym pomagała w szybkim dostosowaniu prawa wew do warunków panujących w UE w tym zakresie. W 2003 r. gdy już wiadomo było, że te kraje wstępują do UE - PL, Węgry, Czechy, Słowacja. W okresie w którym na początku tej dekady widać było problemy w budżecie UE, budżetach narodowych poszczególnych pastwa UE, postanowiono, żeby nieco ten proces rozszerzania przyhamować. Innymi słowy politycy wobec swoich wyborców w poszczególnych krajach (Niemcy, Francja) = ci najwięksi płatnicy w UE uznali, że nie należy zbyt pochopnie decydować o tym członkostwie bo wiąże się to z kosztami. W rezultacie zaczęto mówić o mechanizmie, który pozwoliłby część państw aspirujących do UE zatrzymać dłużej w tzw. „poczekalni”. To jest polski punkt widzenia, ale trudno tu znaleźć inne argumenty czy przepisy dla motywów, źródeł decyzji o stworzeniu
(…)
… się jako trzeci filar = sprawy wew, kwestia ochrony granic, walka z przestępczością, ochrona spraw związanych z migracją, kwestie dot. kontaktów międzyludzkich. Duża część programów niezależnie od tych instrumentów, również w ramach pożyczek stosunkowo korzystnie oprocentowanych z Europejskiego Banku Inwestycyjnego czy Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju, jest przeznaczana na obszar ekologii…
… czy Algierii. Mają własne środki. W Niemczech dla przykładu środki są wydawane przez fundacje związane z partiami politycznymi. np.: Fundacja Konrada Adenauera. W Holandii jest program MAFDRA, który podobnie nawiązuje projekty z krajami sąsiedztwa. Też są zainteresowani Europą Wschodnią. Realizują projekty poprzez ambasady nasze na Białorusi i Ukrainie. Polska od 2004 r. a kilka lat wcześniej podpisał program…
…. Pomysł polegał na tym, by wzmocnić rząd w Kijowie w budowaniu infrastruktury administracyjnej zdolnej do przejęcia funkcji transformującej przepisy, prawo, wewnętrzne regulacje w stronę tych rozwiązań, które są w UE. Myśmy mieli doświadczenia w związku z powstaniem po 1991 r. Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej (UKIE), gdzie był cały sztab specjalistów, którzy potrafili przez te kilkanaście…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)