To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Stosunki międzynarodowe w latach 1925—1936. System lokarneński i niepowodzenie koncepcji „zbiorowego bezpieczeństwa” w Europie. Stosunki międzynarodowe tuż po I wojnie światowej - kluczowe tezy Warunki traktatów pokojowych zawartych po I wojnie światowej w znacznej części opierały się na „Czternastu punktach” przedstawionych przez prezydenta USA Wilsona, te same punkty pozostały jednak dyskusyjne, a stosowano je niekonsekwentnie.
Przyszłym wojnom miała zapobiegać Liga Narodów, podejmując w miarę potrzeb działania zbiorowe przeciwko państwom agresorom.
Na Bałkanach i w Europie Środkowo- Wschodniej po upadku imperiów otomańskiego i austro- węgierskiego powstał szereg nowych państw. Z kolonii niemieckich i części dawnego imperium otomańskiego utworzono mandaty Ligi Narodów zarządzane przez Wielka Brytanię i Francję.
Niemcy uznano za winne rozpoczęcia wojny, znaczne terytoria należące do Niemiec przyznano Polsce, a Francja odzyskała Alzację i Lotaryngię. Niemcy miały zostać rozbrojone czemu służyła francuska okupacja Nadrenii uznanej za strefę bezpieczeństwa, miały też wypłacić reparacje zwycięskim mocarstwom.
Często podnoszone wady traktatu wersalskiego, uznając go bądź za nadmiernie surowy wobec Niemiec, bądź zbyt ogólny.
Globalny kryzys gospodarczy, który rozpoczął się na Wall Street 1929 r. Kryzys rozprzestrzeniający się na wiele krajów świata, który pobudzał wzrost wpływów skrajnych ruchów politycznych, a także ogólniejszy rozkwit introwertywnego nacjonalizmu a także autarkicznych tendencji w gospodarce.
System lokarneński Traktat w Locarno zwany też Traktatem locarneńskim lub Układem w Locarno został zawarty w dniu 16 października 1925 roku w szwajcarskiej miejscowości Locarno. Traktat a właściwie kilka odrębnych układów był podsumowaniem międzynarodowej konferencji rozpoczętej 5 października 1925 r., zwołanej z inicjatywy Niemiec. Francja, Belgia, Wielka Brytania i Włochy podpisały z Niemcami tzw. pakt reński, gwarantujący nienaruszalność granicy między Niemcami a Francją i Belgią, przy czym Wielka Brytania i Włochy miały w razie agresji ze strony Niemiec lub Francji udzielić pomocy stronie napadniętej. Równocześnie strony wyrzekały się agresji wobec siebie. Udział Belgii oznaczał, że państwo to zrzekało się swego dawnego statusu neutralności.
Ponadto podpisano cztery układy arbitrażowe, które Niemcy zawarły z Francją, Belgią, Polską i Czechosłowacją, oraz dwa układy gwarancji wzajemnej między Francją z jednej, a Polską i Czechosłowacją z drugiej strony. Te ostatnie podtrzymywały ważność sojuszów francusko-polskiego i francusko-czechosłowackiego na wypadek dokonania agresji przez Niemcy. Niemcy nie zgodziły się na to, by wzmianka o tych układach znalazła się w tekście paktu reńskiego.
(…)
…. Było to głównym celem francuskiego ministra spraw zagranicznych - Brianda a układy lokareńskie miały być wstępem do pozyskania Niemiec dla Ligi Narodów. Niemcy, obok W. Brytanii, Francji, Włoch i Japonii, otrzymały też miejsce w Radzie Ligi (wystąpiły z Ligi 21 października 1933 roku). Układ w Locarno umożliwiając przystąpienie Niemiec do Ligi Narodów tylko pozornie ją wzmacniał. W rzeczywistości podważał…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)