Przedstaw stanowisko prawne obrońców. W doktrynie polskiej obrońcę uznaje się z zasadzie z a pomocnika oskarżonego, bądź za procesowego przedstawiciela, reprezentanta oskarżonego. Działalność obrońcy ma charakter publiczny. Obrońca chroni praw procesowych oskarżonego i leży to w interesie publicznym. Interes ten bowiem wymaga, aby prawa jednostki doznawały także faktycznie należytej ochrony. Jego obecność stwarza realne szanse na kontradyktoryjność procesu, a tym samym doprowadza do sprawiedliwego rozstrzygnięcia. Jest on procesowym przedstawicielem (reprezentantem) oskarżonego. Korzysta z zasady z takich uprawnień, jakimi dysponuje oskarżony. Obrońca nie może wykonywać takich czynności, przy których oskarżony występuje jako dowód, np. złożyć wyjaśnienia, poddać się badaniom, zostać skazanym. Korzysta on również z pewnych uprawnień własnych, niezbędnych dla prawidłowego wykonywania funkcji obrońcy, np. nie wolno przesłuchiwać go co do faktów, o których dowiedział się, prowadząc sprawę lub udzielając porady prawnej, nie wolno też zajmować mu pism lub dokumentów obejmujących okoliczności związane z wykonywaniem funkcji obrońcy (tajemnica obrończa). Obrońca może dokonywać takich czynności, do których kodeks upoważnia oskarżonego albo ogólnie strony. Obrońca nie może fałszować dowodów, wymuszać zeznań o określonej treści, usuwać dowodów rzeczowych czy nakłaniać do tego inne osoby, ani też korzystać z dowodów, o których wie, że są sfałszowane.
Obrońca zachowuje niezależność w ustalaniu linii obrony, działa samodzielnie, a jego udział w postępowaniu nie wyłącza osobistego działania oskarżonego. Może on przedsiębrać czynności wyłącznie na korzyść oskarżonego - choćby wbrew jego woli. Oskarżony może mieć maks. 3 obrońców.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)