Stanowisko Niemiec i krajów Beneluksu wobec zjednoczenia europejskiego po II wojnie światowej Działania integracyjne Belgii, Holandii i Luksemburga zostały zapoczątkowane jeszcze w latach międzywojennych. Podczas II WŚ rządy emigracyjne tych państw w Londynie podjęły działania, zmierzające do zjednoczenia ekonomicznego. Pierwszym krokiem w tym kierunku było podpisanie 21 października 1943 roku w Londynie prowizorycznego układu walutowego, który przygotowali Belg Henri Paul-Spaak, Holender Eelco van Kleffen i Luksemburczyk Joseph Bech. Strony układu zobowiązały się do koordynacji przedsięwzięć walutowych oraz do wspólnej polityki wobec państw trzecich na forum organizacji międz.
W dniu 5 czerwca 1944 roku rządy Belgii, Holandii i Luksemburga podpisały w Londynie konwencję o zniesieniu ceł we wzajemnych obrotach i ustanowieniu wspólnej taryfy celnej wobec państw trzecich. Konwencja przewidziała powołanie trzech wspólnych organów:
Administracji Rady Celnej
Rady Układów Handlowych
Rady Unii Ekonomicznej
Realizacja unii celnej miała nastąpić po wyzwoleniu tych trzech państw spod okupacji niemieckiej. Duże różnice w powojennym stanie integrujących się gospodarek tych trzech państw utrudniły jedna realizację unii celnej. Holandia potrzebowała więcej czasu na osiągnięcie równowagi ekonomicznej, ze względu na największe zniszczenia wojenne. Przyjęta w Londynie konwencja, wraz z uzupełniającym ją protokołem z 1947 roku, weszły w życie 1 stycznia 1948 roku. W Brukseli utworzono międzypaństwowy Sekretariat Generalny do obsługi wspólnych przedsięwzięć Belgii, Holandii i Luksemburga. W 1948 zniesiono cła w obrocie między krajami Beneluksu, a z dniem 1 stycznia 1949 roku ustanowiono wspólną zewnętrzną taryfę celną, jako pierwszy krok w tworzeniu szerszej integracji gospodarczej. 15 października 1949 roku państwa Beneluksu podpisały wstępny układ w sprawie utworzenia unii gospodarczej, rozpoczynający okres przejściowy do pełnej unii. Podjęły wysiłki w zakresie zacieśniania współpracy handlowej i monetarnej oraz nad ujednoliceniem ustawodawstwa państw Beneluksu.
24 lipca 1953 roku Belgia, Holandia i Luksemburg podpisały protokół w sprawie przyspieszenia procesu koordynacji polityki gospodarczej i socjalnej oraz rozwinęły działania ujednolicające politykę handlową i finansową. W lipcu 1955 roku utworzono Międzyparlamentarną Konsultatywną Radę Beneluksu, złożoną z delegatów parlamentów państw członkowskich. Parlamenty Belgii i Holandii delegowały do Rady po 21 przedstawicieli, parlament Luksemburga - 7. Rada rozpoczęła rozpatrywanie problemów zjednoczeniowych Beneluksu. Przygotowała zalecenia dla państw członkowskich w sprawach funkcjonowania unii ekonomicznej, wspólnego prawa, polityki zagranicznej, kultury oraz podstawowego uregulowania polityki rolnej. Od 1956 roku państwa Beneluksu zaczęły zawierać wspólne umowy handlowe i rozwinęły działania wokół wspólnej polityki rolnej. Stały się swoistym „poligonem doświadczalnym” i promotorem idei wspólnotowych. Na czele Euratomu stanął później znany działacz belgijski Paul-Henri Spaak.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)