To tylko jedna z 7 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wydział Geoinżynierii Górnictwa i Geologii Politechniki Wrocławskiej CHEMIA Sprawozdanie z ćwiczenia pt. „Stan koloidalny materii”
grupa: rok: 1. Wprowadzenie
Stan koloidalny jest stanem skupienia materii, w którym wyróżnia się 2 fazy: rozpraszającą (ośrodek dyspersyjny) i rozproszoną. Charakteryzuje się niskim stopniem rozdrobnienia (drobiny rozproszone od 1 do 500nm. Koloidy mogą być 1-składnikowe (izo-dyspersyjne) lub kilkuskładnikowe (poli-dyspersyjne). Ośrodkiem dyspersyjnym może być zarówno gaz, ciecz jak i ciało stale - niemożliwe jest jedynie tworzenie koloidów w których gaz rozproszony jest z gazie, gdyż mieszają się ze sobą cząsteczkowo.
Koloidy otrzymuje się na 2 podstawowe sposoby: przez dyspersje i kondensacje. Metody dyspersyjne polegają na rozdrobnieniu cząstek do odpowiednio małych wymiarów, natomiast metody kondensacyjne polegają na łączeniu się cząsteczek w większe zespoły, aby mogły osiągnąć rozdrobnienie koloidalne. Jeśli ośrodek rozpraszający łatwo łączy się z fazą rozproszoną koloid jest liofilowy, jeśli nie- liofobowy. Koloidy liofobowe stabilizuje często ładunek elektryczny.
Cząstki koloidalne adsorbują jony, przez co na ich powierzchni powstaje ładunek elektryczny. W ten sposób powstaje warstwa elektryczna złożona z 2 powłok: wewnętrznej i zewnętrznej. Znak ładunku na powierzchni cząstki nie jest cecha charakterystyczna, zależy od środowiska.
2. Otrzymywanie zawiesiny koloidalnej przez dyspergowanie i jej stabilność 2.1. Przebieg doświadczenia
Do dwóch probówek zawierających 5 cm3 wody destylowanej dodano około 0,1g hemtatytu i silnie wstrząśnięto. Następnie do pierwszej probówki dodano parę kropel wody, a do drugiej parę kropel NaOH o stężeniu 0.1 kmol/m3 i silnie wstrząśnięto. Z zawartości obydwu probówek zrobiono preparaty i umiejscowiono pod mikroskopem.
2.2. Obserwacje Zawartość pierwszej probówki przybrała kolor czerwony oraz można dostrzec , iż stabilność jest rzadka. Koloid z drugiej probówki ma barwę bordo oraz stabilność jest gęsta. Pod mikroskopem można zauważyć, iż pierwsza substancja ma słabą zwartość, a druga silną (Rys.1).
Rys.1
woda destylowana+hematyt+woda woda destylowana+hematyt+NaOH
(…)
… do mycia naczyń wytworzył na powierzchni oleju warstwę ochronną, która zapobiegła rozwarstwieniu. Detergenty stabilizują emulsje substancji liofobowych. 4.Otrzymywanie roztworu koloidalnego wodorotlenku żelazowego w wyniku hydrolizy jego soli
4.1. Przebieg doświadczenia Do zlewki o pojemności 50 cm3 zawierającej 20 cm3 wody destylowanej, ogrzanej do wrzenia, dodano kroplami ciągle mieszając roztwór 0.1 kmol/m3 FeCl3 (około 30 kropli). Otrzymany roztwór ponownie ogrzano do wrzenia i gotowano około 2 minut. 4.2.Obserwacje
Zawartość probówki po dodaniu FeCl3 stała się mętna. Po zagotowaniu roztwór Fe(OH )3 stał się klarowny i ciemnopomarańczowy.
4.3.Wnioski Chlorek żelaza przereagował z wodą dając wodorotlenek żelaza
FeCl3 + 3H2O Fe(OH)3 + 3HCl Cząsteczki Fe(OH)3 złączyły się w cząstki koloidu, i uległy hydratacji.
5.Otrzymywanie koloidalnego roztworu siarki. 5.1. Przebieg doświadczenia Do probówki zawierającej 1 cm3 roztworu tiosiarczanu sodu Na2S2O3 dodano 1 cm3 roztworu kwasu siarkowego (oba roztwory o stężeniu 1 kmol/m3), a następnie ogrzano probówkę wraz z zawartością w zlewce z gotującą się wodą. 5.2. Obserwacje Zawartość probówki przybrała żółtą barwę. 5.3. Wnioski Kwas siarkowy przereagował z tiosiarczanem sodowym. Otrzymano drobiny siarki, które uległy kondensacji dając koloidalną siarkę. 6. Koagulacja zolu wodorotlenku żelaza wskutek działania elektrolitów 6.1. Przebieg doświadczenia Do czterech probówek zawierających po 2 cm3 zolu wodorotlenku żelaza otrzymanego w doświadczeniu 4 dodano kolejno: do pierwszej 2 cm3 roztworu NaCl, do drugiej 2 cm3 roztworu Na2 SO4 (oba roztwory…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)