To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SPOŁECZEŃSTWO OBYWATELSKIE
Wspólnoty sąsiedzkie pełnią trzy główne funkcje. Podstawową jest rozwijanie więzi pomiędzy mieszkańcami. Drugą jest ewaluacja więzi w element społeczeństwa obywatelskiego. Trzecia z fundamentalnych funkcji wspólnot sąsiedzkich związana jest z możliwością partycypacji mieszkańców przy projektowaniu i funkcjonowaniu osiedla.
Ewaluacja więzi powinna doprowadzić do przeistoczenia się wspólnoty w element społeczeństwa obywatelskiego. Przyjmując klasyfikację trzech poziomów życia społecznego należą więzi społeczne i społeczeństwo obywatelskie do pośredniego poziomu mezzo.
Klasyfikacja poziomów życia społecznego
poziom mikro
sfera prywatna: gospodarstwa domowe, małe grupy nieformalne
poziom mezzo
część sfery publicznej nazywanej prywatnymi instytucjami społeczeństwa obywatelskiego
poziom makro
sfera publiczna: publiczne instytucje państwa narodowego
Edward Wnuk - Lipiński tak definiuje poziom mezzo: Społeczeństwo obywatelskie jest usytuowane na poziomie pośrednim, jedną z jego podstawowych funkcji jest „mediacja” pomiędzy poziomem państwa a żywiołem gospodarstw domowych. Doprecyzowuje swoją definicję następująco: Społeczeństwo obywatelskie to ogół niepaństwowych instytucji, organizacji i stowarzyszeń cywilnych działających w sferze publicznej. Są to struktury względnie autonomiczne wobec państwa, powstające oddolnie i charakteryzujące się na ogół dobrowolnym uczestnictwem swoich członków. Ph. C. Schmitter proponuje następujące określenie społeczeństwa obywatelskiego: Społeczeństwo obywatelskie to zespół lub system samoorganizujących się grup pośrednich, które: 1/ są relatywnie niezależne tak od władz publicznych, jak i prywatnych jednostek produkcyjnych i reprodukcyjnych, czyli firm i gospodarstw domowych; 2/ są zdolne do ustalania i podejmowania działań zbiorowych w celu obrony lub promocji własnych interesów i wartości; 3/ nie dążą do zastąpienia instytucji państwowych i prywatnych producentów ani też nie starają się przejąć odpowiedzialności za rządzenie całą sferą publiczną; 4/ zgadzają się działać w ramach uprzednio ustalonych, cywilnych reguł, nakazujących szacunek. Bardzo użyteczna dla polskich warunków jest definicja Joanny Kurczewskiej: Społeczeństwo obywatelskie jest 1/ sumą struktur zrzeszeniowych i wieloaspektowych oraz wielopoziomowych powiązań z państwem; 2/ wspólnotą samoorganizującą się poza sferą polityki.
(…)
… obywatelskiego. Zdolność społeczna do nawiązywania więzi społecznych uwarunkowana jest również historycznie. Kraje skandynawskie i Holandia, które w cytowanych powyżej badaniach ankietowych osiągnęły najwyższe wskaźniki odsetka osób ufających innym ludziom oraz najwyższe wskaźniki przynależności do dobrowolnych stowarzyszeń społecznych, są krajami o długiej tradycji kształtowania społeczeństwa obywatelskiego. Są to kraje zamieszkałe w większości przez ludność wyznaniu protestanckim. Silne tradycje kształtowania społeczeństwa obywatelskiego istnieją również w krajach anglosaskich: w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Na fakt ów zwrócił uwagę francuski arystokrata i podróżnik Charles Alexis de Tocqueville w wydanej w latach 1835 - 40 książce O demokracji w Ameryce. Opisał w niej rozwiniętą w Stanach Zjednoczonych w przeciwieństwie do rodzimej Francji „sztukę stowarzyszeń”, która stanowiła spoiwo amerykańskiej demokracji. Społeczna samoorganizacja czyniła zbędną supremację państwa, występującą w owych czasach w innych krajach. Ponadto obywatelskie stowarzyszenia pełniły rolę szkoły samorządu. Wnuk - Lipiński E., Socjologia życia publicznego, Wydawnictwo Naukowe Scholar, Warszawa, 2005, s. 123.
op. cit. s…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)