To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Spójność gruntu
Spójnosć, czyli kohezja, jest to opór gruntu stawiany siłom zewnetrznym,
a wywołany wzajemnym przyciaganiem czastek składowych gruntu (siłami molekularnego
przyciagania). Spowodowana jest ona scisłym wzajemnym przyleganiem ziaren i czastek gruntu,
czesciowym ich zlepieniem przez czastki koloidalne oraz napieciem błonek wody otaczajacej
ziarna mineralne. W miare wzrostu srednicy ziaren spójnosć maleje i całkowicie zanika w
gruntach niespoistych (żwirach, piaskach). Nawet jeżeli przy lekkim zawilgoceniu objawia sie w
nich spójnosć, to jest ona bardzo mała i zanika przy wyschnieciu lub nasyceniu woda. Spójnosć w
gruntach spoistych maleje również ze wzrostem wilgotnosci, kiedy woda wciskajac sie miedzy
czasteczki, niszczy wiazania wody błonkowej i zwieksza odległosci miedzy nimi, co powoduje
zmniejszenie sił molekularnego przyciagania.
Siły spójnosci powstaja zatem na skutek:
D wzajemnego przyciagania czastek gruntu (siły Van der Valsa, elektrostatyczne, elektrochemiczne)
D trwałego powiazania czastek gruntu, które powstało podczas procesów
sedymentacyjnych - fizycznych lub chemicznych
D powiazania czastek gruntu kłaczkami utworzonymi z koloidów (flokulacja).
Opór spójności właściwej – grunty spoiste
W warunkach zakończonej konsolidacji gruntu przy danym obciażeniu konsolidacyjnym (gdy
cisnienie porowe jest równe 0), gdy czastki znajduja sie
w równowadze statycznej, by je przesunać stycznie należy pokonać opór
tarcia od sił zewnetrznych i opór tarcia od cisnienia spójnosci własciwej. Opór tarcia od cisnienia
spójnosci własciwej, to tzw. kohezja (spójnosć) własciwa c. Zależy ona od liczby czastek w jednostce
objetosci danego gruntu (wskainika porowatosci) i wilgotnosci.
Wpływ wody na spójność gruntu
Im wieksza jest wilgotnosć gruntu, tym mniejsze sa siły przyciagania i mniejsza
spójnosć rzeczywista gruntu. W gruntach spoistych posiadajacych wilgotnosć odpowiadajaca
granicy płynnosci siły spójnosci zanikaja prawie zupełnie.
Znajomosć parametrów charakteryzujacych wytrzymałosć gruntu budowlanego na
scinanie tzn.
i c jest niezbedna przy:
• wymiarowaniu fundamentów ze wzgledu na
nosnosć,
• obliczaniu parcia na konstrukcje oporowe,
• sprawdzaniu statecznosci skarp i zboczy,
• projektowaniu zakotwień itp.
Gdy przy zwiekszaniu 1 (lub zmniejszaniu 3) koło napreżeń Mohra staje sie styczne do prostej
Coulomba opisujacej opór gruntu na scinanie, osiaga sie stan graniczny napreżeń, gdyż
napreżenie styczne
jest równe oporowi gruntu na scinanie. Koło styczne do prostej Coulomba
nazywa sie kołem granicznym Mohra, a stan napreżenia w rozpatrywanym
punkcie nazywa sie stanem granicznym naprężenia wg kryterium Coulomba-Mohra. Kilka
próbek gruntu scisnietych przy różnych wartosciach napreżeń głównych 1 i
3 ma wspólna
obwiednie graniczna kół Mohra. Obwiednia jest zbliżona do paraboli, ale na ogół zamienia sie ja
na prosta styczna do tych kół.
koło I - jednoosiowe rozciaganie koło II - czyste scinanie
koło III - jednoosiowe sciskanie koło IV -
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)