To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Spękanie skał
Jak stwierdził Muller [7j, cały masyw skorupy ziemskiej jest spękany i tworzy warstwową, strukturę, upodabniając go do muru z dokładnie dopasowanych bloków różnych rozmiarów. Bloki zwykle nie są prostopadłościanami, a ich zróżnicowany, niejednorodny kształt jest wynikiem anizotropii występującej podczas procesu kształtowania masywu skalnego. Siatki spękań jako zazwyczaj nieprostokątne układy są trudne do opisania, szczególnie w ujęciu globalnym nadającym się do naniesienia na diagramy czy mapy geologiczne. Rozstawy i długości spękań są bardzo różne i wahają się od kilku milimetrów do kilkuset metrów. W związku z tym rozróżnia się mikro-, mezo- makro- i megaspękania. Spękania nie zawsze mają postać szczelin. W przypadku dyslokacji są to powierzchnie poślizgu bez dostrzegalnego rozdzielenia się materiału pierwotnego, niecągłości całkowicie zamknięte. Szczeliny otwarte mogą pozostawać bez wypełnienia, albo są wypełnione, zabliźnione materiałem wtórnym (okruchami skalnymi) naniesionym wodą bądź wykrystalizowanym jako kwarc, gips, sól itp. Spękania są zazwyczaj tym bardziej rozwinięte im bardziej zerodowane skały bądź im bliżej znajduje się miejsce zaburzeń tektonicznych. W masywach nienaruszonych, dobrze zachowanych, spękania występują rzadko, bezładnie i mają najczęściej charakter nieciągły. Dopiero przy rozwiniętym lub postępującym, np, wskutek robót podziemnych, procesie degradacji górotworu obserwuje się powstanie regularnego układu tych spękań. Są one również zwrotnie sprzężone z ukierunkowaniem mechanicznych właściwości skał, ich osłabieniami.
Szczelinowatość masywu skalnego stanowi jeden z najbardziej istotnych elementów decydujących o zachowaniu się górotworu w procesie wykonywania budowli pooMemnej. Szczeliny rozwarte mewypełnio-ne materiałem tworzą masyw nieciągły skłonny do utraty stateczności i podatny na infiltrację wody. Posadowienie budowli w takich warunkach oznacza zagrożenie obwałami bloków, brył bądz okruchów skalnych albo nadmiernym dopływem wód podziemnych. Nieregularne obwały naruszają symetrię wyrobiska podziemnego (rys. 2.9) i są przyczyną dodatkowych, trudnych do wyznaczenia obciążeń jego obudowy. Pierwotne szczeliny wypełnione częściowo lub całkowicie materiałem scementowanym w mniejszym stopniu pogarszają warunki wykonania budowli, albo nie odgrywają żadnej roli w zachowaniu się górotworu. Spękania towarzyszące robotom podziemnym mają do spehuenia wiele zadań de cydujących o racjonalnej współpracy górotworu jako ośrodka nośnego z obudową wyrobiska jako konstrukcją podziemną. Właściwe posterowanie spękaniami może zapewnić optymalne odciążenie konstrukcji i zagwarantować odprowadzenie wód podziemnych. Spękania wtórne są więc odrębnym problemem wymagającym dalszej analizy.
(…)
…) spękań na podstawie uzyskiwanego rdzenia z otworów wiertniczych (rys. 2.10). Jest to wielkość wynikająca z procentowego stosunku długości rdzeni uzyskiwanych jako monolity dłuższe niż 10 cm do całkowitej długości otworu, czyli: Tego typu ocena nie daje jednak pełnego obrazu nieciągłości masywu, ponieważ nie ma w niej odniesienia do pozostałej części rdzenia wydobytego z otworu. Nie wiadomo…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)