SOCJOTECHIKA
Machiavelli był pierwszym nowożytnym prekursorem socjotechniki. Krytykował procedury wywodzące się z doktryny chrześcijaństwa. Uważał że religia jest „opium dla ludu”, fałszem. ale jest konieczna (nie był jednak zwolennikiem ateizmu). Uważał, iż religia jest konieczna, gdyż presja fizyczna nie jest wystarczająca, musi istnieć wizja sądu ostatecznego, jako kara dla tych, którzy nie boją się władzy. Co ważne władza powinna stać po stronie religii, gdyż jest ona użytecznym narzędziem w kierowaniu życiem społecznym. Dlatego też lud powinien wierzyć, a politycy nie. Z socjotechniką wiąże się również nakładanie masek i spektakl władcy, o których wyżej.
Polityka a moralność. Kontrowersje epoki odrodzenia.
Humanizm odrodzenia był wielkim wyznaniem wiary w jednostkę ludzka. Indywidualizm epoki sprzyjał przekonaniu, ze uniwersalna recepta na poprawę świata jest uszlachetnienie natury człowieka i ze to rozmiarze samorzutnie wszelkie problemy ustrojowe. Stąd notoryczne w renesansowej literaturze tendencje do umoralnienia ludzi. Klasycznym przykładem był tu traktat: „ o władcy chrześcijańskim” pióra „papieża” wszystkich humanistów, Erazma z Roterdamu przedstawiający program stopniowego poprawiania świata przez oświeceniowego cnotliwego króla- humanistę. Jest on wcieleniem rozsądku i sprawiedliwości, godności, powściągliwości, odwagi, dobra.
Taki monarcha panuje w interesie poddanych i prędzej gotów jest ustąpić niż wyrządzić komuś krzywdę. Cala polityka staje się wykładem racjonalizmu i sprawiedliwości służącym humanistycznym ideałom dobra swego narodu oraz postępowi ludzkości. Erazmiański, zatem ideał władcy-humanisty jest zupełnie inny kasie Machiavellego, ponieważ zasady prawa i moralności oraz sprawiedliwości staja się uniwersalnymi kanonami wyznawanego przez Roterdamczyka ideału władzy. U Machiavellego władza jest inna. Zaraz po zjednoczeniu państwa należy wprowadzić dyktaturę. Dyktatura jest nieodzowna głownie, dlatego, że nowy ustrój musi na wstępie z cala bezwzględnością rozprawić się ze swymi wrogami. W tym dziele zatrzymanie się przed granica reguł moralnych byłoby nonsensem. Polityka nie ma nic wspornego z moralnością, w tym mianowicie sensie, ze niej ani moralna, ani niemoralna. Skuteczność nade wszystko. Historia nigdy nie ocenia krytycznie tych, którzy zwyciężyli. Sukces w polityce dyktowany przez racje stanu, usprawiedliwia w pełni takie czyny, które w kategoriach moralności uchodzą za złe. Machialvelli nie był jednak amoralny. Zbrodnie nazywał zbrodnia, gwałt gwałtem. Sądził jednak, ze w określonych warunkach, sytuacjach czyny takie nie przestają być moralnie ujemnymi, ale przynoszą lepsze rezultaty, niż przyniosłoby działanie zgodne z kanonami moralności. Autor pisał w księciu, ze, kto chce przestrzegać zasad dobra, musi niechybnie zginać wśród tych którzy dobrymi nie są. Nie można być moralnym, gdy epoka jest niemoralna.(Chodziło o zbyt częste przewroty we Włoszech)
(…)
… one zachowaniu tego życia, tych praw nie oglądamy w realnych stosunkach między ludźmi, da się je odnaleźć w drodze abstrakcyjnego rozumowania. Człowiek w stanie natury to jednostka społeczna (inaczej niż u hobbes'a) człowiek kiedyś był samowystarczalny, nie potrzebował drugiego człowieka, ale gdy nastąpił rozwój ludzkości zaczęły powstawać konflikty, ponieważ nie dawało się już utrzymać tej naturalnej odrębności poszczególnych jednostek. Zaczęto się zastanawiać jak stworzyć ochronę dla praw naturalnych (nienaruszalność, wolność, własność, samozachowanie życia). Dlatego musiało powstać państwo, które ochroniłoby krąg praw jednostek W obu przypadkach występuje kreatywne pojęcie wolności, czyli nie podleganie nikomu.
Arystoteles - arystotelowskie prawo natury stanowiło postęp w stosunku do sofistów. Natura…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)