To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SOCJALIZACJA – EDUKACJA (stosunek krzyżowania)
Istnieje edukacja nie będąca socjalizacją (indoktrynacja).
Istnieje socjalizacja nie będąca edukacją (akomodacja).
Istnieje socjalizacja będąca edukacją i edukacja będąca socjalizacją (aproksymacja).
Socjalizacja i edukacja rozumiane jako części składowe wychowania według de Tchorzewskiego występują w
stosunku do siebie w relacji równorzędnej, zazębiają się.
Każda socjalizacja jest edukacją, ale nie każda edukacja jest socjalizacją.
Edukacja rozumiana według Kwiecińskiego jest nadrzędna w stosunku do socjalizacji.
UCZENIE SIĘ – proces zamierzonego nabywania przez uczący się podmiot wiadomości, umiejętności,
nawyków dokonujący się w toku bezpośredniego i pośredniego poznawania rzeczywistości (przyrodniczej,
społecznej, kulturowej i technicznej).
NAUCZANIE – kierowanie, organizowanie uczenia się uczniów.
KSZTAŁCENIE – proces przekazywania uczniom określonego zawodu, wiadomości, umiejętności, nawyków,
dorobienia się własnych poglądów, przekonań. Celem jest przygotowanie do zawodu.
Kształcenie = uczenie się + nauczanie + wychowanie. (Bezwińska)
Kształcenie ogólne(efekt wykształcenia ogólnego – brak zawodu) i zawodowe (mające na celu przygotowanie do
zawodu - zawód).
OPIEKA – wspomaganie, wspieranie człowieka w rozwoju. Dzięki opiece zapewnia się prawidłowe warunki
wychowawcze. Opieka i wychowanie wzajemnie przenikają się. (Łobocki).
Rodzaje opieki:
- materialna
- moralna
- zdrowotna
- prawna
- wychowawcza
Dąbrowski kwestionuje związek opieki z wychowaniem. Uważa, że są to odmienne rodzaje działalności
człowieka. Opieka zapewnia ciągłość istnienia gatunku ludzkiego, a wychowanie to przekazywanie dorobku
kulturowego. Opieka to działanie pierwotne w rozwoju filio – ontogenetycznym. Działania opieki wyprzedzają i
regulują czynności wychowawcze – treści działania opiekuńczego stosuje się do pewnych osób: upośledzonych,
niedołężnych i nieuleczalnie chorych.
SAMOWYCHOWANIE – czynne ustosunkowanie się podmiotu do procesu własnego rozwoju, wyrażające się
w regulowaniu własnego postępowania i działania według dobrowolnie przyjętych wzorów postępowania lub
systemu wartości. Jest to świadome i celowe kierowanie sobą. Człowiek sam wybiera sobie cele i wartości.
Aktywność samowychowawcza powstaje pod wpływem braku równowagi pomiędzy podmiotem a otaczającym
światem, przede wszystkim zaś światem ludzi i stosunków między nimi. Nierównowaga występuje wówczas,
kiedy jednostka odczuwa konflikt między pragnieniami a powinnościami, między zachciankami a normami
regulującymi współżycie ludzkie. Może ona powstać również pod wpływem różnic dostrzeganych między „ja”
idealnym a „ja” realnym. Nierównowaga wywołuje potrzebę regulowania swego stosunku z otoczeniem oraz
potrzebę osiągnięcia w życiu wybranych wartości. Potrzeby te stają się punktem aktywności
samowychowawczej.
Strukturę samowychowawczą tworzą następujące elementy:
- wybór wzoru (cel, który podmiot chce osiągnąć) – człowiek wytwarza idealne „ja” wzór osobowy, który
chce
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)