To tylko jedna z 9 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
SKUTECZNOŚĆ PRAWA MIĘDZYNARODOWEGO W PORZĄDKU KRAJOWYM
Prawo międzynarodowe wiąże państwa i jest ono zobowiązane do przestrzegania jego reguł. Obok tego państwa kształtują swój byt przez tworzenie reguł prawa krajowego. Problem pojawia się w sytuacji, gdy trzeba wskazać wzajemne relacje obu tych systemów. Na gruncie prawa międzynarodowego relacja między prawem międzynarodowym a prawem krajowym jest jasna. Priorytet reguł prawa międzynarodowego, wszystkich jego reguł wobec prawa krajowego jest oczywisty. Konwencja wiedeńska o Prawie Traktatów sygnalizuje to, gdy mówi o priorytecie zobowiązań traktatowych wobec regulacji krajowych w art. 27. „Strona nie może powoływać się na postanowienia swojego prawa wewnętrznego dla usprawiedliwienia niewykonywania przez nią traktatu”.
Sens priorytetu reguł prawa międzynarodowego wyraża najdobitniej wypowiedź amerykańskiego sekretarza stanu, Bayarda a 1887 roku, który stwierdził:
„gdyby każdy rząd mógł przyjąć swoje własne prawo wewnętrzne jako ostateczny sprawdzian swych międzynarodowych uprawnień i zobowiązań, normy prawa międzynarodowego stałyby się czystą fikcją, nie dając ochrony ani państwom, ani jednostkom.”
Wymagając wszakże wykonania swoich nakazów, prawo międzynarodowe zupełnie nie interesuje się tym jak, przy użyciu jakich „technik”, państwo wykona zaciągnięte zobowiązania, w jaki sposób uczyni normy prawa międzynarodowego skutecznymi w swoim porządku prawnym, jak zostanie dokonana INTRODUKCJA normy prawa międzynarodowego do prawa krajowego. Aby wskazać „techniki”, którymi państwa posługują się przy introdukcji norm międzynarodowych, należy przypomnieć dwie skrajnie odmienne teorie dotyczące stosunków między prawem krajowym i prawem międzynarodowym. Pierwszą z tych teorii jest TEORIA DUALISTYCZNA. Dualiści uważali, że system prawa międzynarodowego i system prawa krajowego to dwa odrębne i odmienne systemy prawa, różni je wszystko (przedmiot, podmiot, źródła). Drugą teorią, stojącą w opozycji do teorii dualistycznej jest TEORIA MONISTYCZNA. W ujęciu monistów prawo krajowe i prawo międzynarodowe to dwa zbiory norm, które odnajduje się w ramach jednego systemu prawa. Oczywiście żadne z tych ujęć nie znajduje „pełnego” zastosowania w praktyce. Z jednej strony nie można twierdzić, że przedmiot regulacji międzynarodowych jest współcześnie zupełnie różny od regulacji krajowych (prawa człowieka). Z drugiej strony istnienie we współczesnych konstytucjach pojawienie się zagadnień regulujących pozycję prawa międzynarodowego sugeruje, że normy te przychodzą z „zewnątrz”, nie należą do tego samego systemu.
(…)
… od wydania ustawy. Przyjrzyjmy się jednak dokładniej art. 91 ust. 1 Konstytucji i zobaczmy, spełnienie jakich przesłanek jest warunkiem sine qua non bezpośredniego stosowania umowy międzynarodowej przez sądy polskie:
umowa musi być ratyfikowana
umowa musi być ogłoszona w Dzienniku Ustaw - przed ogłoszeniem, nawet jeśli umowa będzie wiążąca na gruncie prawa międzynarodowego, nie może być stosowana…
… umożliwiającej wykonanie zobowiązania traktatowego [rozróżnienie norm samowykonalnych i niesamowykonalnych wprowadził SN USA w orzeczeniu Foster&Elam v. Neilson (1829). Karta Narodów Zjednoczonych nie jest umową samowykonalną - SN Kalifornii w orzeczeniu Sei Fuji v. Kalifornia 1947]
Najbardziej praktycznym skutkiem samowykonalności norm traktatu jest możliwość sięgania do nich przez podmioty prawa krajowego…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)