To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rzymskie podziały prawa. Ius civile, Ius peregrinorum, Ius gentium.
Ius civile - w starożytności obowiązywała zasada personalności albo osobowości prawa. Każdy obywatel, bez względu na to gdzie się znajdował musiał posługiwać się prawem civitas do której przynależał. Prawo rzymskie dostępne było tylko dla obywateli rzymskich. Prawo rzymskie dla obywatela rzymskiego to jego ius civile. Obejmowało ono: ustawy, plebiscita, uchwały senatu, konstytucje cesarskie i opinie jurysprudencji.
Ius prergrinorum - prawo, którym posługiwali się cudzoziemcy. Oni również w myśl zasady personalności, stosowali prawo gminy do której należeli. Dla perygryna było to jego ius civile, ale dla Rzymianinabyło to tylko ius peregrinorum.
Ius gentium - po przekształceniu Rzymu z małego miasta w imperium o zasięgu światowym zaczęli Rzymianie wchodzić w liczne stosunki z obcokrajowcami, a potrzebom obrotu gospodarczego nie wystarczało już sformalizowane ius civile. Wykształciły się zasady prawne o zasięgu między narodowym. Jego zasady pozbawione były uciążliwej formalistyki. Podstawą obowiązywania było wzajemne zaufanie stron, zasady słuszności i sprawiedliwości.
Ius publicam - Ius privatum. Ius publicam - prawo publiczne. Do jego zakresu należały normy dotyczące organizacji ludu rzymskiego w postaci państwa.
Ius privatym - prawo prywatne. Były to normy ustanowione w interesie pojedynczych obywateli
Najwyższą powinnością prawa jest pomyślność rzeczypospolitej (państwa).
Cały porządek prawny jednak miał na względzie ochronę interesów pojedynczego obywatela i jedną z największych zasług prawa rzymskiego było kojarzenie interesu jednostki z interesem społecznym.
Ius commune - Ius singulare .
Ius commune - prawo powszechne. Prawo powszechne obejmuje normy mające powszechne zastosowanie.
Ius singulare - prawo wyjątkowe. Prawo wyjątkowe ma zastosowanie wyjątkowe. Może ono dotyczyć osób (np. w prawie rzymskim zakaz zawierania małżeństw przez żołnierzy), rzeczy (np. rzymski zakaz usucapio na rzeczach skradzionych) albo czynności (np. odstąpienie w prawie rzymskim od obecności świadków przy tzw. testamencie holograficznym).
W pewnych przypadkach prawo wyjątkowe ma na celu uprzywilejowanie pewnej kategorii osób, w innych zaś ma na względzie interes pewnej określonej osoby.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)