To tylko jedna z 5 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
RYSUNEK DZIECKA ODBICIEM JEGO ROZWOJU
Mija 100 lat od wydania pierwszych prac naukowych omawiających problematykę tworczos'ci rysunkowej dzieci. Pierwszym polskim psychologiem, który podjął szeroko zakrojone badania nad rysunkami dzieci był Stefan Szuman, który w 1924r. opublikował prace poświęconą „sztuce dziecka". Stwierdził, że nabiera ona bez przerwy wyrazów wielorodnych. Liczył się dla niego sam proces twórczy, który rozwija i ujawnia cechy osobowości, a nie duże wartości artystyczne. Wytwory dzieci do lat 10 uznał za najbardziej wartościowe. Małe dziecko rysuje na podstawie tego, co wie o świecie i jak go przeżywa, a nie na podstawie tego, co aktualnie widzi. Badacze twórczości plastycznej dzieci i młodzieży dzielą wypowiedzi dzieci w zależności od ich charakteru na dwa główne okresy:
I okres ideoplastyki (od 2-11 roku życia),
II okres fizjoplastyki (od 11 roku życia aż po uzyskanie wypowiedzi w pełni dojrzałych)
Ideoplastyka oznacza subiektywne wyrażanie światła przez dzieci oparte na uwewnętrznionym obrazie zabarwionym bardzo silnie przez przeżywane aktualnie emocje. 1.Początkową fazę stanowi bazgrota (kształtowanie schematu). Tu wyróżniamy 2 podokresy:
w pierwszym bazgrota jest przejawem aktywności dziecka, który posługując się ołówkiem kreśli mechanicznie linie nie przedstawiając nic konkretnego,
w drugim dziecko wkracza w fazę pierwszych rysunków tematycznych i schematów graficznych. Jako pierwszy rodzaj bazgroty pojawia się bazgrota linearna (są to linie proste, ukośne, zygzaki) Od trzeciego roku życia dziecko przechodzi do bazgroty figuralnej (supełki, spirale i kółka).
Drugim okresem ideo plastyki jest tzw. schemat uproszczony. Pojawia się wtedy postać człowieka. Początkowo przybiera ona formę głowonogu. Dziecko rysuje ręce i nogi w postaci pojedynczych, ukośnych kresek wychodzących z głowy. Tułów pojawia się u dzieci 5-6 letnich, stosunkowo późno pojawia się szyja, a kończyny w dalszym ciągu rysowane są w postaci pojedynczych kresek zakończonych zbyt dużą lub zbyt małą ilością palców. W okresie kształtowania schematu dziecko opracowuje indywidualny sposób rysowania.
Od 6-11 roku życia istnieje schemat udoskonalony, wzbogacony. Dziecko rysuje już schematy człowieka i zwierzęcia początkowo do siebie podobne. Wszystkie 1 dzieci przedstawiają kończyny zwierząt początkowo w formie prostych kresek. Schematy ludzi i u, najczęściej nieruchome są nogi. Następnie różnicowanie się tematyki dziewcząt i chłopców. Dzieci obrazują treści najbliższego otoczenia, własnych przeżyć i fantastycznych wyobrażeń.
Charakterystyczną cechą ideoplastyki jest nadawanie scenom i postaciom znaczenia uczuciowego. Postać, zdaniem dziecka, ważniejsza często bywa przedstawiana jako większa, niekiedy osoba, którą dziecko pragnie przedstawić jako bardzo dobrą lub bardzo złą także góruje nad innymi postaciami. Ładny człowiek jest rysowany o wiele staranniej, dysponując kredkami jest bardziej kolorowy. Rysując człowieka brzydkiego dziecko rysuje schemat bardzo uproszczony. Małe dzieci często utożsamiają znaczenie słów „ładny" i „dobry" oraz „brzydki" i „zły", dzięki temu można na podstawie rysunków określonych postaci wnioskować o ich stosunku do tych osób (np. swoich rodziców).
(…)
… niekompletnej postaci (np. bez kończyn górnych) mówi o poważnych trudnościach w kontakcie z otoczeniem, brak dolnych kończyn wyraża poczucie niebezpieczeństwa. Dzieci mające duże mniemanie o sobie, rysują bardzo duże rysunki, natomiast introwertycy bardzo małe.
Wraz z wiekiem dzieci nabierają wprawy w rysowaniu. Do 11 roku życia będą przejawiały nieprawidłową lokalizację np. kończyn rozmieszczonych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)