To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Rozwój neoplatonizmu i koniec starożytnej filozofii grecko-pogańskiej Całościowe spojrzenie na szkoły, przedstawicieli i kierunki w neoplatonizmie Uwagi metodologiczne dotyczące rekonstrukcji dziejów neoplatonizmu Trudno jest pisać historię neoplatonizmu po Plotynie. Wkład kolejnych myślicieli polega głównie na rozwijaniu systemu plotyńskiego, najczęściej poprzez nieokiełznane mnożenie hipostaz. Poza tym, poczynając od Jamblicha, neoplatonizm staje się obrońcą politeizmu, z drugiej zaś strony, wykorzystują go chrześcijanie.
Szkoły i przedstawiciele neoplatonizmu Wyróżnić można następujące szkoły neoplatońskie:
pierwszą szkołę aleksandryjską Ammoniosa Sakkasa (III wiek)
rzymską szkołę Plotyna (druga połowa III wieku)
syryjską szkołę Jamblicha (pierwsza połowa IV wieku)
pergamońską szkołę Aidesiosa (IV wiek)
ateńską szkołę Plutarcha i Proklosa (IV i V wiek)
drugą szkołę aleksandryjską (V - VII wiek)
krąg neoplatoników łacińskiego, chrześcijańskiego Zachodu (IV i V wiek)
Plotyn i Ammonios reprezentują orientację metafizyczno-spekulatywną. Jamblich oraz szkoła ateńska reprezentują zestawienie orientacji spekulatywnej i mistyczno-religijno-teurgicznej. Szkoła w Pergamonie reprezentuje moment ograniczenia się do praktyk religijno-teurgicznych i wyraźnego zaniku składnika metafizyczno-spekulatywnego. U neoplatoników aleksandryjskich i u neoplatoników łacińskich przeważał składnik erudycyjny, a elementy metafizyczne zostały zredukowane w kierunku medioplatońskim.
Bezpośredni uczniowie Plotyn a Ameliusz Ameliusz wahał się pomiędzy filozofią Plotyna a filozofią Numeniosa. Uznał, że Umysł, drugą plotyńską hipostazę, należy podzielić na trzy części - królów: istniejącego, posiadającego i kontemplującego. Kładł nacisk, z kolei, na jedność i niepodzielność Duszy.
Porfiriusz Porfiriusz umieścił na szczycie swojej teologii enneadę - trzy hipostazy, z których każda podzielona jest na triadę momentów. Triady różniły się nie samymi składnikami, ale kolejnością ich usytuowania. Na poziomie Ojca (Jednego) Umysł sprowadza się do czystego bytowania; życie i umysł mieszają się z pierwszym składnikiem. Wychodząc z bytu, Umysł staje się życiem. Naprawdę sobą jest dopiero w trzeciej triadzie, w której dominuje nad życiem i nad bytowaniem.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)