Każdy z nich dotyczy innego zagadnienia związanego z filozofią. Łącznie notatka ma objętość 39 stron.
Pierwszy plik ma objętość 10 stron i dotyczy odrodzenia filozofii portyku w Rzymie i neostoicyzmie. W kwestii neostoicyzmu w dokumencie omówiono jego cechy oraz głównych przedstawicieli. Pierwszym z nich był Seneka, a z jego filozofią związane są zagadnienia:
panteizm, spirytualizm, koncepcje człowieka, sumienie, wola i poczucie grzechu. W dokumencie krótko wspomniano również o postaci Muzoniusza Rufusa. Jednak największa część tego pliku została poświęcona Epiktetowi. W notatce znajdziemy informacje na temat cech stoicyzmu Epikteta, podstawowych zasadach etyki Epikteta, trójpodziale filozofii o znaczeniu etycznym, pojęciu proairesis, sposobu odczuwania tego, co boskie, pokrewieństwie człowieka z Bogiem oraz oddawaniu czci Bogu. Następną wybitną postacią neostoicyzmu był Marek Aureliusz. W dokumencie opisano cechy stoicyzmu Marka Aureliusza, potwierdzenie stoickiego monizmu panteistycznego przez Marka Aureliusza oraz stworzoną przez niego nową antropologię. Drugi plik jest nieco krótszy, ma objętość 6 stron dotyczy on odrodzenia się filozofii pitagorejskiej. Najpierw omówiono tu źródła, przedstawicieli, nurty i cechy pitagoreizmu epoki hellenistycznej i epoki Cesarstwa, w tym takie elementy jak: losy szkoły pitagorejskiej, geneza i prawdopodobne znaczenie falsyfikatów pism przypisywanych dawnym pitagorejczykom oraz cechy pitagoreizmu epoki hellenistycznej i epoki Cesarstwa. Kolejny temat poruszony w tym pliku to główne punkty doktrynalne neopitagoreizmu, takie jak: powrót koncepcji tego co niecielesne i uznanie jego ontologicznego pierwszeństwa, metodologiczne, metafizyczne i teologiczne znaczenie liczb, nauka o Monadzie i Diadzie, a także mistyczny ideał życia ludzkiego. Na koniec znalazł się opis postaci Numeniosa z Apamei i jego syntezy neopitagoreizmu z neoplatonizmem. Trzeci plik jest krótki, jest to jedna strona tekstu w której znajdziemy materiały na temat odrodzenia się epikureizmu w dwóch pierwszych wiekach ery chrześcijaństwa, postaci Diogenesa z Ojnoandy i upadku epikureizmu. Czwarty plik ma objętość 6 stron i dotyczy pluralizmu i eklektycznych filozofów przyrody. Opisano tu takie postacie jak: Empedokles z Agrygentu, Anaksagoras z Kladzomen, Leukippos z Miletu, Demokryt z Abdery, Hippon, Diogenes z Apollonii i Archelaos z Aten. Ponadto w pliku tym znajdziemy podstawowe informacje na temat atomistów eklektycznych filozofów przyrody. Następny plik rótko podsumowuje systemy filozoficzne epoki hellenistycznej. Szósty dokument ma objętość 3 stron i zawiera materiały na temat powstania, natury oraz rozwoju filozofii i spekulatywnych problemów starożytności. W tym dokumencie dokonano charakterystyki filozofii starożytnej, w tym zawarto takie elementy jak: powstanie filozofii w Grecji, formy życia duchowego Greków, natura i problemy filozofii starożytnej. Kolejny plik dotyczy rozwoju neoplatonizmu i końca starożytnej filozofii grecko-pogańskiej. Na początku dokumentu znajdziemy całościowe spojrzenie na szkoły, przedstawicieli i kierunki w neoplatonizmie. Szerszego opisu doczekał się Jamblich i szkoła syryjska, szkoła pergamońska, Proklos i szkoła ateńska oraz druga szkoła neoplatońska w Aleksandrii.
Wspomniano również o neoplatonikach łacińskiego Zachodu i końcu starożytnej filozofii pogańskiej. Kolejny plik składa się z 3 stron i zawiera materiały na temat filozofii epoki hellenistycznej. Opisano tu takie aspekty tego zagad
(…)
…
Rozwój neoplatonizmu i koniec starożytnej filozofii grecko-pogańskiej
Całościowe spojrzenie na szkoły, przedstawicieli i kierunki w neoplatonizmie
Uwagi metodologiczne dotyczące rekonstrukcji dziejów neoplatonizmu
Trudno jest pisać historię neoplatonizmu po Plotynie. Wkład kolejnych myślicieli polega głównie na rozwijaniu systemu plotyńskiego, najczęściej poprzez nieokiełznane mnożenie hipostaz…
… się do praktyk religijno-teurgicznych i wyraźnego zaniku składnika metafizyczno-spekulatywnego. U neoplatoników aleksandryjskich i u neoplatoników łacińskich przeważał składnik erudycyjny, a elementy metafizyczne zostały zredukowane w kierunku medioplatońskim.
Bezpośredni uczniowie Plotyna
Ameliusz
Ameliusz wahał się pomiędzy filozofią Plotyna a filozofią Numeniosa. Uznał, że Umysł, drugą plotyńską hipostazę…
…, ciepłym tchnieniem (pneumą), a więc miała tę samą naturę ontyczną, co ciało. Marek Aureliusz odstępuje od tego schematu i przyjmuje trzy zasady konstytuujące człowieka: ciało (soma), duszę (psyche) i rozum (nous). Za hegemoniczną zasadę kierującą człowieka uznaje rozum, czyli umieszcza tę zasadę poza duszą.
Nauka ta jest inspirowana tendencjami spirytualistycznymi, które nie mogły się zgodzić…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)