Reformy Europejskiej Współpracy Politycznej- opracowanie

Reformy Europejskiej Współpracy Politycznej
Reformy EWP
1. Raport Kopenhaski (II raport Davignona) - 23 lipca 1973
2. R. Tindemansa - 7 I 1976
3. R. Londyński - 13 X 1981
4. Raport Dooge'a - 29 III 1985
5. JAE - II 1986 - wszedł w życie 1 VII 1987
6. TUE - wszedł w życie 1 XI 1993
Georges Pompidou (propozycja francuska)
Władza przybrała wymiary rządu europejskiego, rządy jednomyślności. Konfederację europejską wspomagać miałby sekretariat w Paryżu, pod kontrola ministrów, ale nie byłby to organ ponadnarodowy jak w Komisjach Europejskich. RFN - wyraziła poparcie: Sekretariat zapewniłby właściwe funkcjonowanie współpracy politycznej i zapoczątkowałby Europę federalistyczną. WB - tez wsparła - zwolennik idei konfederacji.
Wobec sojuszu trzech w wspólnot - Francji, RFN i Wielkiej Brytanii sprzeciwiły się małe państwa: Holandia, która chciała, aby sekretariat był w Brukseli, bo byłaby wtedy lepsza koordynacja z np. NATO oraz Włochy, które sprzeciwiały się instytucjonalnemu rozwoju i współpracy politycznej; chcieliby, aby to była współpraca międzyrządowa. Europejski Szczyt Paryski - spotkanie szefów państw i rządów 19-21 października 1972 Szefowie państw: do końca lat 70 przekształcanie stosunków z WE.
Rozdzielono sprawy w współpracy ekonomicznej;
Współpraca w ramach Europejskiej Współpracy Politycznej (EWP);
Szefowie rządów zwrócili się do Wspólnot o raport w sprawie zacienienia integracji, miał być stworzony do 1975, ale nie został przygotowany;
Skierowanie do ministrów spraw zagranicznych państw członkowskich o przedłożenie dokumentów o metodach współpracy politycznej (RAPORT LUKSEMBURSKI (27.10.1970 r.) - mechanizmy współpracy spotkań ministrów spraw zagranicznych i Komitetu Politycznego)
AD. 1 RAPORT KOPENHASKI (II Raport Davignona) - 23 lipca 1973 r. Raport wypracowany przez Komitet Polityczny Étienne Davignona - Raport kopenhaski, zwany również drugim Raportem Davignona.
Postanowienia:
zwiększenie roli prezydencji w przygotowaniu spotkań ministrów spraw zagranicznych i realizacji podjętych decyzji;
cel: wspólna polityka w różnych sprawach, praktycznych, związana ze sprawami europejskimi, gdzie wypracowanie wspólnego stanowiska jest konieczne;
podwojenie liczby spotkań ministrów spraw zagranicznych i zwiększenie liczby spotkań Komitetu Politycznego;
generalna reguła(żelazna decyzja) - p. członkowskie zanim podejmą decyzję mają obowiązek konsultowania się ze swoimi parterami w ramach mechanizmu EWP, zapis ten nie miał jednak charakteru wiążącego, ale wskazywał na tendencję dążenia do osiągnięcia wspólnego stanowiska w polityce zagranicznej;

(…)

… zakres problematyki będącej przedmiotem konsultacji (polityka wobec państw arabskich, Cypru, Portugalii, państw Europy Środkowo-Wschodniej i państw członkowskich EWG). AD. 2 RAPORT TINDEMANSA - 7 stycznia 1976
(nazwa pochodzi od nazwiska premiera Belgii Leo Tindemansa)
Poprzedziło go:
podpisanie Dokumentu Tożsamości Europejskiej - 15.12.1973, Kopenhaga - stwierdzał iż podstawą tożsamości europejskiej…
… do zasad demokracji
przestrzeganie prawa i praw człowieka
przyczynianie się do zachowania międzynarodowego pokoju i bezp., zgodnie z KNZ
Propozycja francusko-niemiecka, poparcie większości państw, spotkanie RE w Dublinie w czerwcu 1991: zwołanie konferencji międzyrządowych: unii gospodarczej i monetarnej, a druga unia będzie polityczna: zalecenie pracy nad przyszłym traktatem, aby do końca 1992…
… parterami w ramach mechanizmu EWP, zapis ten nie miał jednak charakteru wiążącego, ale wskazywał na tendencję dążenia do osiągnięcia wspólnego stanowiska w polityce zagranicznej;
legitymizacja instytucji kontaktów między ambasadorami państw Dziewiątki w sprawach EWP oraz szefami misji dyplomatycznych państw Dziewiątki w państwach trzecich i organizacjach międzynarodowych.
Ocena raportu: nie był krokiem…
... zobacz całą notatkę