PROCESY INTEGRACYJNE W EUROPIE
C.D. TEMAT III I IV ORAZ
TEMAT - V - PROJEKTY INTEGRACYJNE NA PŁASZCZYŹNIE MILITARNEJ I POLITYCZNEJ PAŃSTW ZACHODNIOEUROPEJSKICH
PLANY UTWORZENIA EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY OBRONNEJ I EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY POLITYCZNEJ
EWO:
Geneza
Projekt powstania EWO kształtował się w atmosferze napięcia wywołanego wybuchem wojny w Korei oraz wejściem w posiadanie broni atomowej przez ZSRR. Te wydarzenia spowodowały, że państwa zachodnioeuropejskie obawiały się o swoje bezpieczeństwo i przyspieszyły starania o stworzenie „wspólnej zachodnioeuropejskiej armii”. Ponadto w tym czasie dostrzegano pewną „pustkę wojskową” w Europie Zachodniej. Rząd francuski odrzucił możliwość przyjęcia RFN do NATO. Wtedy 24 X 1950 roku Rene Pleven wystąpił z inicjatywą utworzenia „armii europejskiej”, w której znajdowałyby się jednostki niemieckie. Głównym celem planu Plevena było „zapobieżenie utworzenia niemieckiej armii narodowej, przy jednoczesnym wykorzystaniu - zgodnie z intencjami amerykańskimi - potencjału wojskowego RFN, na wypadek ewentualnej konfrontacji ze Związkiem Radzieckim. Te czynniki miały główny wpływ na konieczność wzmocnienia obrony europejskiej”.
Konferencja Paryska
W styczniu 1951 r. w krajach Europy Zachodniej złożył wizytę naczelny dowódca wojsk NATO gen. Dwight Eisenhower. 24 stycznia 1951 r. ogłoszone zostało oficjalnie zwołanie konferencji w Paryżu w celu przedyskutowania zagadnienia utworzenia wspólnych europejskich sił zbrojnych. Zaproszenia do udziału w konferencji wystosowano do europejskich państw-sygnatariuszy NATO oraz do RFN, USA i Kanady, tych ostatnich w roli obserwatorów. Obrady Konferencji Paryskiej, poświęconej utworzeniu wspólnej „armii europejskiej”, toczyły się od 15 lutego 1951 r. W momencie, gdy otwierano Konferencję Paryską, francuscy komuniści zorganizowali manifestację protestacyjną, w trakcie której starali się wykazać, że jej celem jest „militaryzacja Niemiec”. Plan Plevena spotkał się z gorącym przyjęciem w Waszyngtonie, jego gorącym entuzjastą okazał się gen. Eisenhower. Rozmowy na temat powołania „armii europejskiej” trwały bardzo długo - do 24 VII 1951 roku, wtedy pojawił się pierwszy raport. Najbardziej sporne były sprawy formy władzy ponadnarodowej, szczebla integracji sił niemieckich i podziału obciążeń. Wielka Brytania w tych rozmowach nie uczestniczyła, ponieważ Londyn generalnie odrzucał możliwość uznania struktur ponadnarodowych. 2 sierpnia 1951 r. zaaprobowano notę dotycząca statusu prawnego Europejskiej Wspólnoty Obronnej, a 10 sierpnia Komitet Prawny zaakceptował¸ tekst projektu traktatu oraz konwencji. Na początku września 1951 r. Holandia przekazała opinię krytyczną o projekcie w takiej formie, w jakiej został on przedstawiony przez delegację francuską. W opinii tej zwracano uwagę na wysokie koszty nowej organizacji, na niekompatybilność zasady wspólnego budżetu z ustawami konstytucyjnymi państw członkowskich oraz na możliwe dublowanie zadań Paktu Północnoatlantyckiego. Holandia proponowała natomiast utworzenie zintegrowanych sil europejskich na poziomie korpusu, ale także utrzymanie kontroli ze strony poszczególnych państw nad swoimi kontyngentami.
(…)
… - wobec krajów południowej Afryki, wreszcie w sprawach stosunków z RWPG (Rada Wzajemnej pomocy Gospodarczej) oraz z krajami Europy Środkowej i Wschodniej”. Kolejnym aczkolwiek tak samo deklaratywnym krokiem było stworzenie definicji tożsamości europejskiej, która powoływała się między innymi na jedność osiągniętą poprzez współpracę polityczną, ponieważ Europa musi się zjednoczyć i mówić jednym głosem…
… Foreign and Security Policy, CFSP), czy Europejskie Siły Szybkiego Reagowania (European Rapid Reaction Force), obecnie w trakcie formowania.
Europejska Wspólnota Energii Atomowej (European Atomic Energy Community) została powołana do życia w 1957 r. Euratom miał z kolei połączyć narodowe zasoby nuklearne tych krajów. Głównymi celami tej organizacji było wspólne pokojowe wykorzystanie energii jądrowej…
…, Przewodniczący Izby Gmin, dwukrotny premier Zjednoczonego Królestwa, laureat literackiej Nagrody Nobla, jeden z pierwszych polityków popierających ideę zjednoczenia Europy - pomysłodawca utworzenia Stanów Zjednoczonych Europy oraz autor terminu żelazna kurtyna, określającego linię podziału Europy na blok wschodni i zachodni. Termin ten po raz pierwszy użył podczas przemówienia w Fulton 5 marca 1946 r.
Alcide De…
… stosowną liczbę dywizji: Francja - 14, RFN i Włochy po 12, państwa Beneluksu łącznie - 5. Armia RFN miała podlegać dowództwu w całości, pozostałe państwa miały włączyć w struktury EWO jedynie część swojej armii. EWO miała działać w obrębie NATO, owe dywizje zastrzeżono więc do dyspozycji naczelnego dowódcy wojsk NATO w Europie. W ten sposób „armia europejska” miała zostać podporządkowana dowództwu…
… traktatu paryskiego, podpisanego w 1951 r. przez sześciu członków założycieli: Belgię, Holandię i Luksemburg (kraje Beneluksu), Niemcy Zachodnie (RFN), Francję i Włochy. Celem EWWiS było utworzenie wspólnej puli produkcji węgla i stali, aby zapobiec wojnie gospodarczej. Było to urzeczywistnienie planu opracowanego przez Jeana Monneta, a upowszechnionego przez francuskiego ministra spraw zagranicznych…
… pierwszej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ, sekretarz generalny NATO.
Altiero Spinelli - 1907-1986 - włoski polityk, promotor federalizmu europejskiego, członek Komisji Europejskiej odpowiedzialny za politykę przemysłową, poseł do Parlamentu Europejskiego, współzałożyciel Klubu Krokodyla.
EWP: i historia innych Druga wojna światowa była impulsem do dynamicznych zmian na arenie europejskiej, zwłaszcza…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)