To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
„Socjologiczne konsekwencje freudowskiej koncepcji psychoanalizy” W historii socjologii zaistniał na początku XX wieku nurt nazywany psychologizmem. Jednym z jego czołowych przedstawicieli, jeśli nie najważniejszym z nich był austriacki lekarz psychiatra Zygmund Freud. Postać ta, uznawana bezsprzecznie za kluczową w rozwoju psychologii, jest jednak często niedoceniana przez socjologów. A przecież mimo wielu budzących kontrowersje elementów, klasyczna już dziś koncepcja psychoanalizy, którą stworzył Freud, może stanowić ciekawe spojrzenie nie tylko na jednostkę, ale też szerzej - na społeczeństwo. Ujmowane będzie ono w tym wypadku jako wypadkowa pewnych uwarunkowań psychicznych, z którymi ludzie wkraczają we wzajemne interakcje i które w znaczący sposób wpływają na ich społeczne funkcjonowanie. Koncepcja Freuda nie powstała w ramach socjologii, nie da się jej zatem wprost przykładać do stosowanych w tej nauce pojęć. Wymusza ona ujmowanie społeczeństwa z perspektywy poszczególnych jego członków, którzy dopiero razem tworzą większą całość. Nie oznacza to jednak, że psychoanaliza pozbawiona jest tym samym interesujących z socjologicznego punktu widzenia wniosków i konsekwencji.
Szalenie dynamiczny rozwój psychoanalizy jako metody leczenia wszelkiego rodzaju zaburzeń psychicznych, wiązał się m.in. z dużą bazą czysto empirycznych obserwacji i doświadczeń, które zebrał zarówno Freud, jak i jego następcy i naśladowcy, co w połączeniu ze stworzonymi przez Freuda zasadami ich interpretacji, dawało zupełnie nowe szanse wyleczenia wielu uznanych za niezrozumiałe i nieuleczalne przypadków chorobowych. Jednak u podstaw sukcesu psychoanalizy znalazło się przede wszystkim nowatorskie ujecie ludzkiej osobowości, jako czynnika determinującego zachowania jednostki. Istotą tej teorii osobowości jest wprowadzenie 3 różnych, ale ściśle ze sobą powiązanych poziomów świadomości. Świadomość w potocznym rozumieniu tego słowa nazwał Freud ego. Poziom ten - „ja” - jako podmiotowa warstwa psychiki, znajduje się pod stałym naporem dwóch potężnych, a zarazem wzajemnie przeciwstawnych sił: biologicznych (popędów) i społecznych. Z jednej zatem strony na ego oddziałują pewne wrodzone, pierwotne instynkty zawarte w warstwie nazwanej id (podświadomość), z drugiej zaś superego (super jaźń), które uosabia kulturę i siły społeczne. Popędy popychają człowieka ku egoistycznemu poszukiwaniu przyjemności, do ucieczki przed bólem i cierpieniem, zaś super ego, jako zinternalizowana w człowieku sfera kultury, tę naturalną, acz zakazaną czy społecznie ograniczaną skłonność, atakuje całym arsenałem nakazów i zakazów. Przed konfliktem tym nie ma ucieczki. To on stanowi podstawowy czynnik wyznaczający ludzkie zachowanie, a tym samym pośrednio wpływający na kształt życia społecznego.
(…)
… zwłaszcza przez małe grupy pierwotne (rodzina). Wg Freuda ego czyli świadomość jest procesem wtórnym, słabszym od procesu pierwotnego jakim pozostają pierwotne instynkty, spośród których jego zdaniem najistotniejsze jest libido czyli popęd seksualny. To ostatnie założenie stanowiło później często punkt wyjścia dla rozmaitych krytyków psychoanalizy, zarzucających Freudowi sprowadzenie człowieczeństwa…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)