To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Przywództwo Proces pojawiania się i krystalizowania relacji władzy jest najlepiej widoczny i najlepiej został zbadany w małych grupach. Zauważono, że w nowo tworzących się grupach bardzo szybko pojawia się nierówność wpływów, jakie na innych wywierają poszczególni członkowie, a w grupach zorganizowanych także nierówność uprawnień władczych związanych z różnymi pozycjami (statusami). W szczególności typowe jest wyłanianie się przywódców i konstytuowanie się pozycji przywódczych. Wynika to z trojakich konieczności funkcjonalnych, które występują w większości grup. Po pierwsze, z potrzeby koordynacji działań zmierzających do realizacji celów grupowych. Po drugie, z potrzeby zapewnienia wewnętrznej integracji czy spoistości grupy. Po trzecie, z potrzeby afirmowania ważnych dla grupy ideałów i wartości przez dostarczanie wzorów osobowych, a w razie potrzeby egzekwowanie właściwych sposobów postępowania. Na takie zapotrzebowanie odpowiada przywódca lub przywódcy grupy. Niekiedy może to być jedna osoba, która jest zdolna równocześnie narzucić członkom grupy efektywne i wzajemnie zgrane sposoby działania, wytworzyć między nimi silne więzi i stanowić dla nich wzorzec postępowania. Czasami pojawiają się w jednej grupie przywódcy wyspecjalizowani: ktoś, kto ma najlepszą wiedzę i umiejętności, aby prowadzić grupę do skutecznej realizacji celów („władza ekspertaʺ), ktoś inny, kto ma talenty towarzyskie i animatorskie i zdolny jest stworzyć w grupie atmosferę solidarności, lojalności, wzajemnego zaufania, zapewnić ciekawe czy przyjemne spędzanie czasu („władza wodzirejaʺ), wreszcie ktoś trzeci, kto w doskonały sposób wciela wartości i idee grupowe i stanowi żywy wzorzec do naśladowania („władza moralizatoraʺ). W słynnych badaniach nad bostońskimi gangami młodzieżowymi przeprowadzonych w okresie międzywojennym przez Williama F. Whyteʹa i zrelacjonowanych w tomie Społeczeństwo rogu ulicy*, który stał się klasyczną pozycją głębokiej, wyrafinowanej socjologii empirycznej, zastanawiano się m.in. nad kryteriami, według których grupa dobiera przywódców. Rozróżniono kryteria zewnętrzne związane ze statusem danej jednostki w szerszym społeczeństwie, poza badaną grupą, oraz kryteria wewnętrzne związane z działaniami w grupie. Wchodząc do grupy, jednostka wnosi niczym w posagu swój wcześniej zdobyty status społeczny. Może na przykład posiadać zasoby materialne, wysoki prestiż lub sławę, znaczne wpływy, bogatą wiedzę, zdrowie i sprawność fizyczną. To wszystko ułatwia zdobycie pozycji przywódczej, przy czym znaczenie tych czynników zewnętrznych jest różne w zależności od charakteru grupy. Na przykład w grupie biznesmenów liczyć się będą majątek i wpływy, w grupie uczonych ‐ wiedza i dorobek naukowy, w grupie artystów ‐ prestiż zawodowy czy sława, w gangu przestępczym ‐ pieniądze, wpływy, ale także legenda wcześniejszych udanych napadów i spektakularnych ucieczek przed policją. Najważniejsze są jednak walory przejawiane w toku działań wewnątrz grupy. Należy do nich, po pierwsze, wysoki stopień pewności siebie (asertyw‐ności) i dominujący charakter zachowania. Następnie zdolności towarzyskie, łatwość obcowania z innymi, obycie z sytuacjami zbiorowymi. Po trzecie, ujawniana i dostrzegana szczególna kompetencja w dziedzinach przez grupę cenionych (w bostońskich gangach młodzieżowych były to siła fizyczna, umiejętność podrywania dziewczyn i mistrzostwo w grze w kręgle). Po czwarte, wzorowe stosowanie się do uznanych w grupie norm i wartości (np. w gangach młodzieżowy
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)