Przechodzenie światła przez granicę dielektryk

Przechodzenie światła przez granicę rozdzielającą dwa dielektryki. W naszych rozważaniach załóżmy że dielektryk nie pochłania światła, że dielektryk jest optycznie  izotropowy (tzn. że właściwości tego dielektryka jeżeli chodzi o rozkładanie się fal są takie same  we wszystkich kierunkach) Jeżeli światło pada na granicę między dwoma ośrodkami to należy  oczekiwać dwóch zjawisk: odbicia i załamania. sin α/sinβ=n21=V1/V2 – n21- względny współczynnik  załamania. ;  przy   przechodzeniu   z   próżni   sin α/sinβ=c/V1=n1  ; V=c/pierw(µrεr)  ; n21=V1/V2=c/  pierw( µ1ε1)*   pierw(µ2ε2)/c=   pierw[(µ2ε2)/(µ1ε1)]   ;  µ≈1   za   wyjątkiem   ferromagnetyków   ;  n21=pierw( ε2/ε1) ; n2≈√ε2  ; n1≈√ε1  ; O ośrodkach mówimy,  że są gęstsze optycznie w których  prędkość światła jest mniejsza a wiec którego współczynnik bezwzględny załamania jest większy.  Współczynnik załamania n jest funkcja częstotliwości fali n=f( ν). Gdy współczynnik bezwzględny  jest  dla  światła  o  dowolnej   częstotliwości   jednakowy we  wszystkich  punktach   ośrodka  to  taki  ośrodek   nazywamy   jednorodnym.   Promieniem   świetlnym   nazywa   się   linię   styczną   w   każdym  punkcie do wektora  p  gęstości strumienia energii w tym punkcie. W przypadku fali płaskiej lub  kulistej rozchodzącej się w ośrodku jednorodnym promienie są prostopadłe do powierzchni falowej.  Jeżeli światło przechodzi z ośrodka optycznie rzadszego do gęstszego to  αβ . Przy przechodzeniu  światła z ośrodka optycznie rzadszego go gęstszego i jeżeli kąt padania jest większy od granicznego  to   otrzymujemy   zjawisko   całkowitego   wewnętrznego   odbicia.   Powierzchnia   zachowuje   się   jak  zwierciadło, kąt graniczny to taki kąt przy którym kąt załamania wynosi 90o. Prawo padania i prawo  załamania nie wyczerpują naszych informacji o sposobie zachowania się światła przy padaniu na  granicę dwóch dielektryków. Nie daje informacji o zależności między amplitudami i fazami fal  padającej, odbitej, załamanej. Zależności te dla płaskiej monochromatycznej fali opisują wzory  Fresnela.   Każdą   płaską   falę   monochromatyczną   można   przedstawić   w   postaci   dwóch   fal  monochromatycznych których wektory E dają wzdłuż wzajemnie prostopadłych kierunków. Wzory  Fresnela podają związki między amplitudą fali padającej i odbitej.  ... zobacz całą notatkę