Omów proces zmian terytorialnego wymiaru integracji, prowadzonej w ramach EWG, a następnie w UE .
Traktat o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali został podpisany 18 kwietnia 1951 r. ,(a wszedł w życie 25 lipca 1952 r.) w Paryżu przez Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN i Włochy. Traktat paryski o EWWiS został zawarty na pięćdziesiąt lat. Celem EWWiS było stworzenie wspólnego rynku węgla, żelaza i stali. Organy EWWiS miały nadzorować prace przedsiębiorstw węgla i stali, zajmować się ich dofinansowaniem, rozstrzygać spory i odwołania od decyzji. Jedną z głównych zasad miało być zapewnienie wolnej konkurencji między przedsiębiorstwami całej Wspólnoty. Państwa należące do EWWiS zobowiązały się do stopniowego zniesienia wszelkich ceł i kontyngentów, ograniczających swobodny przepływ surowców i produkcji towarów przemysłów: węglowego i stalowego, kapitału inwestowanego w tych przemysłach oraz siły roboczej, wprowadzenia jednolitych taryf transportowych, zaniechania rządowego subsydiowania przedsiębiorstw i innych ograniczających praktyk.
Dnia 25 marca 1957 roku podpisano tzw. traktaty rzymskie powołujące Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (EURATOM). Podstawowym celem określonym w Traktacie było: „utworzenie wspólnego rynku oraz stopniowe ujednolicanie polityki gospodarczej Państw będących Członkami Wspólnoty, harmonijnego rozwoju wszelkiej działalności gospodarczej na terenie całej Wspólnoty, ciągłej i zrównoważonej ekspansji, wzmożonej stabilizacji, szybszego podwyższenia poziomu życia i ściślejszych stosunków między państwami, które jednoczy”.
Pierwsze rozszerzenie WE miało miejsce w 1973 r., przystąpiły: Dania, Irlandia i Wielka Brytania. Na proces integracyjny Wielkiej Brytanii miał wpływ kryzys paliwowy i gospodarczy rozpoczęty w 1973 roku oraz nowe inicjatywy USA wobec państw zachodnioeuropejskich. Irlandia i Dania swoje przystąpienie uzależniła od WB z którą były silnie związane gospodarczo, a ta zamierzała ograniczyć kontakty handlowe z państwami poza EWG.
Drugie rozszerzenia to Grecja, w 1981 r. Celem przystąpienia do EWG było wyjście Grecji spod silnych wpływów Wielkiej Brytanii oraz stworzenie norm instytucjonalno-prawnych dla utworzenia Unii celnej. Trzecie rozszerzenie. W 1985 r. Hiszpania i Portugalia. Portugalia była „najstarszym” sojusznikiem Wielkiej Brytanii i pozostawała pod jej wpływem. Kiedy Wielka Brytania złożyła wniosek o przyjęcie do Wspólnoty rząd Portugalii został w pewien sposób „zmuszony” do ubiegania się o przyłączenie do WE.
Czwarte rozszerzenie w 1995 r. Szwecja, Austria i Finlandia. Przyczyną przystąpienia tych państw był m.in. kryzys końca lat `80 i początku lat '90, konieczność ratowania swojej gospodarki, zahamowanie bezrobocia.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)