Prażenie - omówienie i reakcje

Nasza ocena:

3
Pobrań: 315
Wyświetleń: 2303
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Prażenie - omówienie i reakcje - strona 1 Prażenie - omówienie i reakcje - strona 2 Prażenie - omówienie i reakcje - strona 3

Fragment notatki:


4. Prażenie      4.1. Uwagi wstępne      Prażenie  jest  jedną  z głównych operacji przygotowawczych do właściwych procesów  metalurgicznych.  Głównym  celem  procesu  prażenia  jest  otrzymanie  produktów  o  odpowiednim  składzie  chemicznym  oraz  własnościach  fizycznych,  które  nadawałyby  się  do  realizowanych metod otrzymywania metali. W zależności od chemizmu procesu rozróżnia się  następujące typy prażenia:  1. Prażenie  kalcynujące   stosowane  jest najczęściej  do  przerobu  materiałów  węglanowych  i  realizowane jest w takich temperaturach, ażeby zaszła dysocjacja węglanów zgodnie z reakcją      MCO3 = MO + CO2  Stała równowagi tej reakcji, przy założeniu, że  3 MCO a = 1 i  MO a = 1, wynosi  2 CO p p K = .  Jest  to  równocześnie  proces  wzbogacania  surowców,  ponieważ  wskutek  eliminacji  z  prażonego  materiału  CO2,  wzrasta  procentowa  zawartość  metalu  w  produktach.  Reakcje  dysocjacji  węglanów  zachodzą  również  w  czasie  prażenia  utleniającego  koncentratów  siarczkowych i z tego względu zostaną one szerzej omówione.  Dowolny  stan  układu  można  określić  za  pomocą  temperatury  i  ciśnienia.  W  stanie  równowagi  tylko  jedna  z  tych  wartości  jest  zmienną  niezależną,  druga  natomiast  jest  jej  funkcją. Przy zmianie jednej ze zmiennych liczba faz pozostaje stała, zmieniają się natomiast  stosunki  wagowe.  Za  zmienną  niezależną  przyjmuje  się  zwykle  temperaturę.  Ponieważ  dysocjacji  towarzyszy  zwykle  pochłanianie  ciepła,  dlatego  też  podwyższenie  temperatury  powinno  prowadzić  do  przesunięcia  równowagi  w kierunku  zwiększenia  wartości  2 CO p .  Dla  danego węglanu, w oparciu o rozważania termodynamiczne, można obliczyć wartości  2 CO p  w   funkcji temperatury, korzystając z zależności    o T o T o T S T H G ∆ − ∆ = ∆     p o T K T R G ln − = ∆ ,  którą przedstawiono na rys. 4.1.          Rys. 4.1. Zależność  2 CO p  od temperatury.                    Temperatura,  przy  której  prężność  CO2  osiąga  wartość  1  atm  nosi  nazwę  temperatury  inwersji.  Zależność  2 CO p   od  T  rozdziela  powierzchnię  wykresu  na  dwa  obszary  I  i  II.  Pierwszy  z  tych  obszarów,  położony  nad  krzywą  można  uważać  za  miejsce  geometryczne  punktów, dla których słuszna jest nierówność  ... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz