Prawo publiczne i prawo prywatne prawo prywatne reguluje stosunki między autonomicznymi podmiotami, którym przysługują własne, prawnie chronione, sfery interesów majątkowych i niemajątkowych (osobistych) ;
autonomiczność raczej niż równorzędność, która wyraża się w braku władczego podporządkowania ;
relacje między osobami fizycznymi, ale i prawnymi ; swoboda stron nie jest nieograniczona , gdyż prawo prywatne wskazuje ogólne granice autonomii ze względu na interes drugiej strony czy interes powszechny; autonomiczność nie musi oznaczać równorzędnego usytuowania podmiotów względem siebie , gdyż czasem przepisy chronią stronę słabszą (np. konsumenta), dla realizacji zasady sprawiedliwości; autonomiczna pozycja podmiotów uzupełniana przez tryb rozstrzygania sporów i sposób stosowania sankcji → z ich inicjatywy, przez niezależny od organów państwowych sądy (lub przez powołane przez strony sądy polubowne);
tak samo egzekucja;
prawo publiczne reguluje stosunki prawne, w których co najmniej po jednej stronie występuje organ państwa lub organ samorządu terytorialnego albo innej organizacji powołanej z mocy prawa do realizacji interesów społeczności państwowej lub węższych grup ludności (interesów publicznych) ;
organy te wyposażone w kompetencje władczego kształtowania sytuacji prawnej innych podmiotów; bezpośredni przymus realizowany przez organy państwowe w razie nieposłuszeństwa tym normom ;
Użyteczność wyróżnienia w/w rozróżnienie to typologia;
silne uzasadnienie aksjologiczne , głównie w społeczeństwach demokratycznych o wolno rynkowych mechanizmach gospodarki, co jest związane z realizacją podstawowych wartości, jak godność i wolność człowieka oraz integralność jego majątku. Wartości te mają ważne znaczenie w międzynarodowym porządku prawnym oraz w polskiej konstytucji → stąd prawo prywatne jako preferowany sposób regulowania stosunków;
praktyka ma istotne znaczenie dla treści prawa prywatnego ze względu na doniosłość zwyczaju w wykładni oświadczeń woli
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)