To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
prawo Engla
Statystyk niemiecki, Ernest Engel pierwszy przeprowadził badania budżetów rodzin robotniczych, które wykazały, że w miarę wzrostu przeciętnego dochodu na jednego członka rodziny nie tylko rośnie ogólny popyt, ale zmienia się również jego struktura. Zmiany te idą w kierunku zmniejszania procentowego udziału wydatków na żywność oraz inne dobra niższego rzędu i zwiększenia udziału wydatków na dobra wyższego rzędu (dobra konsumpcyjne trwałego użytkowania).
Tę ogólną prawidłowość zmian w strukturze popytu konsumpcyjnego pod wpływem wzrostu dochodu ludności nazywa się prawem Engla.
Przeciętny wskaźnik wzrostu kosztów utrzymania jest średnią ważoną wskaźników wzrostu cen w poszczególnych grupach wydatków , w której funkcje wag spełniają udziały wydatków w ogólnej sumie wydatków gospodarstw domowych.
W celu obliczenia wskaźnika zmiany przeciętnego poziomu płacy realnej niezbędne jest ustalenie nie tylko wskaźnika wzrostu kosztów utrzymania, ale także wskaźnika wzrostu przeciętnego poziomu płacy nominalnej w kraju przy podstawie 100 w punkcie wyjściowym.
Przy założeniu, że wskaźnik wzrostu płac nominalnych wynosi np. 115,5, a wskaźnik wzrostu kosztów utrzymania wynosi 110,9, wskaźnik zmian płacy realnej wyniesie: (115,5 * 100) : 110,9 = 104,1
Mimo, że przeciętne płace wzrosły o 15,5%, to przeciętne płace realne wzrosły tylko o 4,1%. Gdyby założyć, że wskaźnik wzrostu płac nominalnych wynosił tylko 106,5, wówczas przy obliczonym wskaźniku wzrostu kosztów utrzymania, płace realne spadłyby do poziomu:
(106,5 * 100) : 110,9 = 96
Ponieważ poziom płacy realnej z roku poprzedniego przyjmuje za 100, wówczas:
100 - 96 = 4
Oznacza to, że płaca realna w tym przypadku spadła o 4 punkty procentowe.
Płaca nominalna, to wynagrodzenie, jakie otrzymuje pracownik do ręki, zaś płaca realna decyduje o tym, co można przeciętnie kupić za nią na rynku.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)