Pomiary kierunku i prędkości przepływu wód podziemnych

POMIARY KIERUNKU I PRĘDKOŚCI PRZEPŁYWU WÓD PODZIEMNYCH:  pomiary te wymagają przeprowadzenia badań terenowych w otworach wiertniczych lub w źródłach 1. Badanie kierunku przepływu wód  – metoda graficzna: polega ono na dokładnym określeniu wysokości zwierciadła wody w jednej, konkretnej warstwie  wodonośnej w minimum 3 punktach rozmieszczonych w trójkącie.  Punkty te zaznacza się na  mapie a na każdym z boków utworzonego z nich trójkąta zaznacza się wartości pośrednie. Po  połączeniu punktów o tych samych wartościach otrzymujemy linie – HYDROIZOHIPSY. Kierunek  do nich prostopadły określa nam kierunek spływu wód podziemnych. Hydroizohipsa – linia równych  wysokości hydraulicznych dla  danej warstwy wodonośnej  2. Badanie prędkości przepływu: polega na wprowadzeniu do strumienia wody znacznika i obserwowaniu czasu pojawienia się go w  określonej odległości.  Wykorzystuje się tu co najmniej 2 otwory wiertnicze oraz źródła i cieki  powierzchniowe.  Do otworu wskaźnikowego wprowadza się znacznik a z otworów  obserwacyjnych lub źródeł pobiera się próbki wód i oznacza zawartość tego znacznika aż do czasu,  kiedy minie maksymalne jego stężenie w badanej wodzie. Wskaźniki powinny mieć następujące cechy: -dobrą rozpuszczalność w wodzie -dużą trwałość -obojętność chemiczną -intensywność -łatwą oznaczalność jakościową i ilościową -muszą być proste w użyciu -nie mogą być toksyczne lub trujące Prędkość przepływu wyznacza się ze wzoru: L V = -------- t L – odległość miedzy punktami t – czas przepływu wody między punktami Metody znacznikowe pozwalają nie tylko na wyznaczenie prędkości przepływu ale także  kierunków przepływu wód podziemnych Zależnie od rodzaju znacznika oraz sposobu pomiaru jego stężenia w wodzie wyróżnia się metody: Kolorymetryczną – wskaźnikiem jest tu barwnik, najczęściej fluoresceina, erytrozyna, eozyna,  błękit metylowy Chemiczną -  wskaźnikiem jest łatwo rozpuszczalny związek chemiczny, np.: chlorek sodu,  chlorek amonu lub chlorek wapnia Elektrolityczną – również wprowadza się łatwo rozpuszczalny związek chemiczny ale nie mierzy  się jego stężenia lecz przewodnictwo elektrolityczne. Używanym najczęściej wskaźnikiem jest  chlorek amonu, który wywołuje dysocjację elektrolityczną i zwiększa wartość przewodnictwa. ... zobacz całą notatkę