Pomiar zależności współczynnika załamania światła od długości fali
W doświadczeniu tym spotykamy się z wiązką światła, która podczas przechodzenia z jednego ośrodka do drugiego (na ich granicy), o innych właściwościach optycznych, , ulega rozproszeniu, część załamaniu, a część odbiciu.
Zjawisko załamania opisują nam prawa:
Promień padający, załamany oraz normalna do powierzchni granicznej leżą w tej samej płaszczyźnie.
Stosunek sin kąta padania do sin kąta załamania jest dla dwu danych ośrodków (w tym doświadczeniu :pryzmat i powietrze) wielkością stałą noszącą nazwę względnego współczynnika załamania, który można wyrazić również jako stosunek prędkości światła w obu ośrodkach (pryzmat i powietrze w tym doświadczeniu).
Wzór opisujący tą zależność ma postać:
Korzystając z powyższego rysunku możemy ten wzór wyprowadzić:
(2) (z rys. 1 AD=BC), ; , stąd
(3) Wyjaśnienie prawa załamania światła z punktu teorii falowej światła możemy znaleźć w zasadach Huygensa, spoglądając na powyższy rysunek i obliczenia, lub Maxwella (rzadziej stosowane).
Musimy zauważyć, że prędkość fali w danym ośrodku zależy od długości fali, wyjątek stanowi próżnia, zatem współczynnik załamania również zależy od długości fali.
Sposób ustawienia pryzmatu ma duży wpływ na kąt δ, który powstaje po przejściu przez pryzmat promienia o kącie łamiącym E i jednocześnie ulega on odchyleniu o ten właśnie kąt. Bardzo wyraźnie można to zaobserwować na rysunku:
Inna sytuacja zachodzi, gdy promień przechodzi przez pryzmat symetrycznie, tzn. biegnie prostopadle do dwusiecznej kąta E: Wtedy, dla δ = δmin zachodzą wzory:
, Zatem: ; Końcowy wzór na współczynnik załamania możemy zapisać jako stosunek:
(7) .
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)