To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Polaryzacja Teoria przewiduje, że światło podobnie jak każda fala elektromagnetyczna jest falą poprzeczną. Kierunki drgań wektorów E i B są prostopadłe do kierunku rozchodzenia się fali. Na rysunku poniżej przedstawione falę elektromagnetyczną, która ma jeszcze dodatkowo pewną charakterystyczną własność: wektory E są do siebie równoległe we wszystkich punktach fali. Podobnie wektory B . Mówimy, że ta fala jest płasko spolaryzowana (spolaryzowana liniowo). Drgający wektor E tworzy z kierunkiem ruchu fali płaszczyznę zwaną płaszczyzną drgań . W fali spolaryzowanej liniowo wszystkie takie płaszczyzny są równoległe. Z dotychczas opisanych doświadczeń z interferencją i dyfrakcją nie można wydedukować poprzecznej natury fal świetlnych ponieważ fale podłużne też interferują i ulegają dyfrakcji. Podstawy doświadczalne przyniosło następujące doświadczenie. • W wyniku oświetlenia kryształu kalcytu (CaCO3) z wiązki padającej można uzyskać dwie oddzielne wiązki (omówione w dalszej części wykładu). • Wiązki te chociaż oczywiście są spójne nie dają prążków interferencyjnych ale równomierne oświetlenie ekranu. Young wywnioskował z tego faktu, że światło jest falą poprzeczną i że płaszczyzny drgań w tych falach są prostopadłe względem siebie. Zauważmy, że chcemy dodać dwa zaburzenia falowe takie jak w doświadczeniu Younga tj. ale prostopadłe do siebie. Można udowodnić, że fale świetlne spolaryzowane liniowo o równych amplitudach i prostopadłych kierunkach drgań nie interferują ze sobą dając jednakowe (niezależnie od różnicy faz) natężenie światła na ekranie. Tu tylko zauważmy, że te dwie fale nigdy się nie wygaszają. W fali poprzecznej, spolaryzowanej liniowo, należy określić dwa kierunki: • kierunek drgania (np. wektora E ), • kierunek rozchodzenia się fali. (Zauważmy, że w fali podłużnej te dwa kierunki się pokrywają.) Przykładem fal spolaryzowanych liniowo są fale elektromagnetyczne radiowe (oraz mikrofale) emitowane przez antenę dipolową. B E E2 E1 W antenie takiej fale wytwarzane są przez ładunek elektryczny drgający w górę i w dół anteny. Taka fala w dużej odległości od dipola, na osi prostopadłej, ma wektor pola elektrycznego równoległy do osi dipola (anteny) jest więc spolaryzowana liniowo. Kiedy taka fala pada na drugi dipol wówczas zmienne pole elektryczne (zmienny wektor E fali) wywołuje w antenie odbiorczej drgania elektronów do góry i w dół (prąd zmienny). Jeżeli jednak obrócimy antenę o 90° wokół kierunku padania fali, to wektor
(…)
…° wokół kierunku
padania fali, to wektor E będzie prostopadły do anteny i nie wywoła ruchu elektronów (antena nie
odbiera sygnału).
Źródła światła widzialnego różnią się od źródeł fal radiowych i mikrofal min. tym, że atomy
(cząsteczki) emitujące światło działają niezależnie.
W konsekwencji światło rozchodzące się w danym kierunku składa się z niezależnych ciągów fal,
których płaszczyzny drgań…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)