To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
„I” PRACOWNIA FIZYCZNA U.Śl. Nr ćwiczenia: 82 Temat: Analiza stanu polaryzacji światła Imię i Nazwisko: Rok studiów: I Kierunek: Informatyka Grupa: II / 14:00 Data wykonania ćwiczenia:
Ocena: .......................................
Światło jest poprzeczną falą elektromagnetyczną. Oko ludzkie i wiele urządzeń optycznych reaguje wyłącznie na pole elektryczne tej fali. Tak więc drgania świetlne możemy uważać za drgania elektryczne i opisywać je równaniem falowym drgań elektrycznych. Zazwyczaj światło jest falą bardzo złożoną, ponieważ występują równocześnie fale o różnych długościach, a drgania zachodzą we wszystkich płaszczyznach przechodzących przez kierunek rozchodzenia się.
W niektórych doświadczeniach ograniczamy drgania fali świetlnej do jednej tylko płaszczyzny. Mówimy wtedy, że światło jest liniowo spolaryzowane. Płaszczyzną polaryzacji nazywamy płaszczyznę prostopadłą do płaszczyzny, w której zachodzą drgania elektryczne.
Pełna polaryzacja promienia odbitego występuje wtedy, gdy kąt między promieniem odbitym i załamanym wynosi 90 o . Całkowita polaryzacja promienia odbitego występuje więc tylko przy określonej wartości kąta padania α. Promień odbity jest liniowo spolaryzowany w płaszczyźnie padania, a promień załamany spolaryzowany jest częściowo w płaszczyźnie prostopadłej do płaszczyzny padania.
Sprowadzenie drgań świetlnych do jednej płaszczyzny, czyli tzw. polaryzacja liniowa światła, nie jest jedynym sposobem uporządkowania drgań świetlnych. Może również istnieć światło, w którym koniec wektora natężenia pola elektrycznego zakreśla linię śrubową wokół kierunku rozchodzenia się. Mówimy wtedy o polaryzacji kołowej ( gdy E y = E x ) lub eliptycznej ( gdy E y ≠ E x ). Światło spolaryzowane kołowo lub eliptycznie otrzymać możemy przepuszczając światło spolaryzowane liniowo przez cienką płytkę wykonaną z kryształu optycznie czynnego. W wiązce światła biegnącej w płytce wyróżnić można składową zwyczajną i nadzwyczajną. Drgania obydwu składowych zachodzą we wzajemnie prostopadłych płaszczyznach. Wynik ponownego nakładania składowych po wyjściu światła z płytki zależy od prędkości składowych; jeżeli ich prędkości w płytce są takie same, to po wyjściu światła z płytki otrzymujemy drgania spolaryzowane w tej samej płaszczyźnie co wiązka padająca. Jeżeli jednak prędkości rozchodzenia się światła są różne dla obydwu składowych, to powstaje różnica faz: dla ω 1 = ω 2 wypadkowe drganie jest drganiem eliptycznym, a ze względu na równoczesny ruch fali świetlnej w kierunku osi z - falą spolaryzowaną kołowo lub eliptycznie.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)