EGIPT- sztuka sepulkralna Sztuka sepulkralna - twórczość artystyczna dotycząca sfery nekropolitycznej - powiązana ściśle z kultem zmarłych. Rozwinęła się już w czasach starożytnych, w kulturach charakteryzujących się hołdowaniem czci zmarłych, powiązanym z wiarą w "życia po śmierci". Przejawiała się w najróżniejszych formach - od zdobień miejsc pochówku, poprzez dokonanie aktu pochówku (pogrzeb) do budownictwa grobowego. Przykładami budowli powstałych w zamyśle sztuki sepulkralnej są m.in rozwiązania przestrzenne cmentarzy łącznie z rodzajami budowli cmentarnych - grobowców a nawet w starożytności mastab, mauzoleów czy piramid. Opiewała również sztukę zdobniczą, m.in. sarkofagów, wnętrz grobowych, jak i specjalnie przygotowanych na tę okazję biżuterii czy naczyń.
Egipt:
Okres starego państwa 2850-2050; 1-10 dynastii
Stare Państwo (dynastie od III do VI), które swoim terytorium sięgało poza pierwszą kataraktę, znane jest szczególnie z monumentalnych budowli: mastab, okazałych świątyń i oczywiście najsłynniejszych - piramid. Pierwsza z nich to schodkowa piramida faraona Dżesera wybudowana w Sakkarze, a zaprojektowana przez Imhotepa. Kolejne, budowane przez władców IV dynastii w Gizie, to piramidy Cheopsa(146,5m wysokości epoko neolitu, bok podstawy 228m- powstała liczba л), Chefrena(137m) i Mykerinosa(62m). Monumentalne budownictwo egipskie jest świadectwem sprawnej organizacji państwowej, a także uwielbienia, jakiego doświadczali faraonowie. W Egipcie panował wtedy dobrobyt, czego przykładem może być dynamiczny rozwój rzemiosła i handlu.
Religia i polityka przenikały się, ale rola kapłanów nie była jeszcze tak wielka, jak w późniejszych okresach. W zasadzie można mówić o podporządkowaniu kapłanów władzy królewskiej. Za czasów V dynastii najważniejszym z egipskich bogów stał się bóg słońca Re, czczony w Heliopolis. Faraon został uznany za syna boga Re (Sa Re), a po śmierci uosabiano go z bogiem płodności i władcą podziemi Ozyrysem. W Tym okresie chowano faraonów.
Okres średniego państwa 2050-1570 ;11-16 dynastii
Jedność Egiptu odtworzył Mentuhotep II (XI dynastia) z Teb, rozpoczynając okres Średniego Państwa, które sięgało już po drugą kataraktę. Kolejny okres świetności państwa egipskiego, po jego zjednoczeniu przez Mentuhotepa II, rozpoczął się od panowania faraona Amenemhata I, który ponownie uczynił Memfis stolicą państwa. Dzieje Egiptu, zwłaszcza w czasie panowania XII dynastii, wkroczyły w epokę uważaną za klasyczną, zarówno przez samych Egipcjan w późniejszych okresach, jak i przez współczesnych badaczy. Władcy XII dynastii podbili Nubię do drugiej katarakty, a w celu eksploatacji kopalń miedzi i turkusów na Synaju utrzymywali tam liczne posterunki wojskowe. Faraon Senuseret III (Sesostris ) z XII dynastii znacznie przyczynił się do wzrostu potęgi Egiptu na arenie międzynarodowej m.in. poprzez liczne kampanie nubijskie (nawet na południe od drugiej katarakty) i wyprawę do Palestyny, która to wyprawa zapoczątkowała silne wpływy Egiptu w tym regionie. Przeprowadził on również reformy administracyjne i wzmocnił centralną władzę, ograniczając wpływy gubernatorów w prowincjach.
(…)
… i reorganizacji państwa przez faraona Horemheba, Egipt stał się za XIX dynastii czołową potęgą ówczesnego świata. Kolejny wielki władca Ramzes II po zakończonych pokojem zmaganiach z Hetytami, podjął w czasie swoich rządów wielki program budowlany na niespotykaną dotąd skalę. Pomimo zewnętrznej świetności panowania Ramzesa II, pozostawił on państwo w stanie osłabienia, co było szczególnie niekorzystne wobec zagrożenia, jakie niebawem zawisło nad Egiptem pod postacią tzw. Ludów Morza. Wprawdzie ostatniemu wielkiemu faraonowi Nowego Państwa Ramzesowi III udało się odeprzeć ich atak, ale po jego śmierci rozpoczął się stopniowy upadek królestwa.
W okresie Nowego Państwa na drugim brzegu Nilu, na wprost Teb, powstała nekropolia władców Nowego Państwa tzw. Dolina Królów, gdzie chowano zmarłych monarchów…
… wykonywano w bardzo twardym kamieniu, takim jak bazalt lub dioryt. Przedstawiały one władców, dostojników i wyższych urzędników państwa, ale również prostych lud. W rzeźbie egipskiej podobnie jak w całej sztuce obowiązywał kanon.
Władca Mykerinos z żoną Kolosy Memnona Amenhotep III z Luksoru
Egipski kanon w sztuce, zasady kompozycji w plastyce i architekturze starożytnego Egiptu. Schematy kompozycyjne…
…, a także ściany. Przedstawiały one życie człowieka, opisywały jego zasługi. W reliefach obowiązywały dwie zasady, obowiązujące w egipskich przedstawieniach na płaszczyźnie: kompozycja pasowa (sposób ukazania głębi) i kanon (zasada dotycząca sposobu przedstawiania człowieka, tak, aby oglądający mógł zobaczyć jak najwięcej).
Malarstwo starożytnego Egiptu Sztuka starożytnego Egiptu była bardzo kolorowa. Barwnymi…
… były pochodzenia naturalnego: np. czarny z sadzy lub węgla, biały z wapienia lub gipsu, żółto-pomarańczowy z ochry, zieleń i niebieski z malachitu i lazurytu albo kobaltu i tlenku żelaza. Jako spoiwa używano roztworu z gumy arabskiej zmieszanej z białkami jaj i odrobiną wody (farba ta nazywana była temperą). W czasach XVIII dynastii, jako spoiwo zaczęto używać wosku pszczelego.
Malowidła pokrywały ściany, sufity…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)