Charles Baudleaire Sepulture - grób, mogiła; motyw śmierci, marności, skojarzenia wstrętne → pająk, żmija, zamykające oczy gwiazdy, ciemność, nastój mroczny, głos/krzyk wilka, wiedźmy głodujące; dorma sonetu (4,4,3,3); atmosfera tajemnicza. Pierre Motin
Souviens-toi - la vie passe, jesteśmy tylko popiołem (cendre) i nim będziemy po śmierci; niebezpieczeństwo czeka nas na każdym kroku, w każdym miejscu na ziemi, zawsze; najmniejsza choroba może nas zabić, zło, nawet najmniejsze czeka aby zabrać naszą duszę i życie; opis ciała po śmieci, turpizm, bladość; opis śpiewających kapłanów nad trumną ← obrzędy; trumna niesiona ulicami; ciało obróci się w popiół, pochłoną je robaki; crapauds (ropuchy), serpents; dusza także umrze po naszej śmierci ← marność.
Philippe Jaccottet
Ame soumise aux mysteres du mouvement... - dusza nietrwała, przemija, słowo passe na początku, podkreślone; turpizm - cadavre; przemijalność, nietrwałość - un homme - fragile; opposition entre aerien et rocher
Mikołaj Sęp-Szarzyński
Sonet I. O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego
U genezy powstania tego sonetu legły prawdopodobnie wyrzuty Sępa - Szarzyńskiego z powodu tego, że w młodości związał się z protestantami, stąd pewnie znaczący wers: I z płaczem ganię młodości mej skoki. Sonet I wyraża zaniepokojenie podmiotu lirycznego szybko upływającym czasem. Człowiek pędzi przez życie, a za nim trop w trop - śmierć. Młody człowiek nie zastanawia się specjalnie nad swoim postępowaniem, bo uciechy życia nęcą go i odciągają od jedynej prawdziwej wartości, jaką jest Bóg. Kończący sonet dwuwers to refleksja nad tym, że naprawdę szczęśliwy jest ten człowiek, który „w czas” zrozumie, co jest w życiu ważne. Sonet ten to odmiana francuska tego gatunku. W sonecie nagromadził autor dużą ilość epitetów, praktycznie w każdym z 14 wersów odnajdujemy jeden lub dwa epitety. Sonet należy do liryki bezpośredniej, osobistej, a główny sens wiersza zawiera się w tytule.
Sonet V. O nietrwałej miłości rzeczy świata tego
I nie miłować ciężko, i miłować nędzna pociecha.
Tak rozpoczyna podmiot liryczny swoje wywody na temat miłości do rzeczy, które zmieniają się i ulatują. To tylko myśli człowieka krążą wokół tych złudnych wartości doczesnych. Druga strofa to pytanie retoryczne, komu tak naprawdę może wystarczyć majątek, władza, sława, rozkosz i uroda, skoro te rzeczy podlegają przemijaniu i nie bronią człowieka przed lękiem i trwogą związaną ze śmiercią. Miłość jest czymś naturalnym, ale ciało, które pragnie tego, co materialne, cielesne, jest przeszkodą człowiekowi w dążeniu do drugiej, najważniejszej miłości, miłości trwałej, której celem jest Bóg. Dusza ludzka jest zwodzona przez „z żywiołów utworzone ciało”, które przeszkadza jej w widzeniu „wiecznej i prawej piękności (…) celu swej miłości”. Nie ma na świecie nic trwałego, oprócz miłości do Boga.
(…)
…, oprócz miłości do Boga.
Sonet ten to sonet francuski. Środki artystyczne:
antyteza:
I nie miłować ciężko, i miłować / Nędzna pociecha.
metafora:
Z żywiołów utworzone ciało.
peryfraza:
gdy Ciebie, wiecznej i prawej piękności, / Samej nie widzi.
epitety: nędzna pociecha, rzeczy one, piękne oblicze, nasycone serce, własny bieg, prawej piękności;
przerzutnia:
I nie miłować ciężko, i miłować / Nędzna…
… une métaphore destinée à souligner la richesse naturelle dont les personnages ne savent pas se contenter.
Le lion et le rat
Lew darował życie szczurowi. Lew wpadł w sidła, ryczał i był zły, jednak dopiero mały szczur, który przegryzł siatkę (cierpliwie i sukcesywnie) uwolnił lwa.
La cigale et la fourmi
Swawolny konik polny przez całe lato śpiewał i grał, a zaradna mrówka w tym czasie robiła zapasy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)