Podział zobowiązań. Zobowiązania cywilne i naturalne: Cywilne - w przypadku niewykonania zobowiązania przez dłużnika wierzyciel ma na ogół możliwość szukania ochrony swego prawa podmiotowego, wnosząc powództwo do sądu. Zobowiązania są w zasadzie zaskarżalne.
Naturalne - w prawie rzymskim zaczęto wyróżniać pewną grupę zobowiązań niezaskarżalnych. Zobowiązaniami naturalnymi były takie, które zaciągnięte zostały przez niewolników, ojca wobec osób podległych jego władzy i odwrotnie, pupila i niewiastę zawierających kontrakt bez zgody ich opiekuna
Zobowiązania jednostronne i dwustronne:
Jednostronne - jedna ze stron była wyłącznie zobowiązana a druga wyłącznie uprawniona (np. pożyczka)
Dwustronne - dzieliły się na zupełne i niezupełne:
Dwustronne zupełne - to takie w którym już w momencie powstania zobowiązania obie strony występowały w podwójnej roli - dłużnika i wierzyciela.
Istniały tu bowiem dwa węzły obligacyjne, a wynikające z nich świadczenia były ekwiwalentne (np. kontrakt kupna - sprzedaży)
Dwustronne niezupełne - charakteryzowało się tym, że w momencie jego powstania istniał tylko jeden węzeł obligacyjny ale sam stosunek był tak ukształtowany, że w pewnych okolicznościach powstać mogło drugie zobowiązanie, w którym role stron odwracały się (np. kontrakt przechowania, w którym depozytariusz był dłużnikiem, a deponent wierzycielem - jeżeli jednak przechowawca poniósł straty w związku z przechowywaniem, wierzyciel zobowiązany był do ich pokrycia, stając się dłużnikiem co do tego świadczenia).
Zobowiązania stricti iuris i bonae fidei:
Stricti iusir - zobowiązanie ścisłego prawa wywodzące się z dawnego ius civile. Wiązały one strony według treści stosunku prawnego.
Bonae fidei - powstawał z nich obowiązek świadczenia tego, czego oczekiwać można było od uczciwego kontrachetna.
Przy umowach zaskarżalnych zobowiązania iuris stricti powstawały z kontraktów jednostronnie zobowiązujących.
Zobowiązania z pozostałych kontraktów oceniane były wg zasad dobrej wiary.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)