PODSTAWY WIEDZY O PRAWIE
NOTATKA II ROZDZIAŁ - WIELOZNACZNOŚĆ TERMINU ,,PRAWO”
WIELOZNACZNOŚĆ ZNACZENIA ,,PRAWO”
Prawo, na przełomie wieków, ewoluuje, następuje ciągły rozwój koncepcji kwestionujący pozytywizm prawniczy, jednak prawnicy, akceptują i stosują zwykle pojęcia ,,prawa w znaczeniu prawniczym”, czyli prawa jako zespołu reguł ustanowionych bądź uznanych przez odpowiednie organy państwa, wobec których posłuch zapewniony bywa w ostateczności dzięki przymusowi, jaki stosować może to państwo. Prawo rozumiane w ten sposób, to przede wszystkim przejaw kultury i wytwór człowieka, działającego przez różne instytucje społeczne. Dlatego porządek prawny formułowany jest z myślą o pożądanych stanach społecznych i spotyka się z pełnym posłuchem wtedy, gdy instytucje tworzące i stosujące prawo cieszą się autorytetem, a narzucane przez nie wzorce zachowania są zrozumiałe i możliwe do urzeczywistnienia w życiu społecznym.
PODSTAWOWE CECHY PRAWA
Społeczny charakter prawa (teza społeczna - ujmowanie prawa w i formułowanie w jego ramach obowiązujących wzorów zachowania jako konsekwencji pewnych faktów społecznych, które stają się źródłem prawa. Uchwalenie ustawy jest zaś konsekwencją pewnych zjawisk, zdarzeń i decyzji zachodzących i zapadających w szerszym kontekście społecznym.
Prawo pojawia się, gdy zasady wyznaczania sposobów zachowania ludzi są przyjęte w ramach grupy społecznej
Prawo nie dotyczy zachowania do bóstwa czy samego siebie Prawo wyznacza wartości i potrzeby o szerszym lub węższym zasięgu społecznym Prawo powstaje jako produkt procesu decyzyjnego, toczącego się w ramach grup społecznych, np. w państwie. Istnienie i działanie prawa w społecznościach ludzkich jest zatem wynikiem istnienia określonych źródeł prawa
Prawo jest formułowane i sankcjonowane przez społeczeństwo za pośrednictwem jego instytucji (parlament, rząd, sąd, policja, urzędy skarbowe, itd.)
Realne obowiązywanie norm prawnych uzależnione jest od społecznego przyzwolenia dla prawa (w jakim stopniu członkowie społeczeństwa są gotowi go przestrzegać i sankcjonować, w jakim stopniu prawo cieszy się autorytetem w państwie)
Normatywny charakter prawa (normy postępowania: reguły, zasady, dyrektywy), co oznacza, że niektóre wzory zachowania uznaje się za powinne, obowiązujące, dyscyplinujące do ich przestrzegania. Np. samochody nie powinny wjeżdżać na chodnik - jest to normatyw, a nie opisowy charakter prawa. Konsekwencją tego jest wydawanie aktów normatywnych, w których normy ujęte są w postaci przepisów prawnych. Normatywność prawa, jest źródłem stanów faktycznych, np. poczucia powinności, jednak nie należy jej utożsamiać z przymusem faktycznym.
(…)
… pojmuje się jako porządek pochodzący z zewnątrz, od grupy, od jakiegoś autorytetu, np. wodza, władcy panstwa.
RÓŻNE SPOSOBY UŻYCIA TERMINU ,,PRAWO”
Prawo materialne i prawo formalne - prawo materialne to ogół norm regulujących treść stosunków prawnych, czyli obowiązki i uprawnienia podmiotów tych stosunków oraz określających sankcje za nieprzestrzeganie lub niedopełnianie obowiązków lub przekroczenie granic uprawnień. Np. prawo karne materialne, prawo cywilne materialne, prawo materialne administracyjne, itd. Prawo formalne (procesowe), określa tryb postępowania przed organami władzy publicznej związany z dochodzeniem uprawnień, egzekwowaniem obowiązków, stosowaniem sankcji ujętych w prawie materialnym. Postępowanie regulowane jest przez akty normatywne: Kodeks postępowania karnego, Kodeks postępowania cywilnego, Kodeks postępowania administracyjnego).
Prawo przedmiotowe i prawo podmiotowe - prawo przedmiotowe to ogół norm składających się na system prawa, np. prawo europejskie, zwyczajowe prawo francuskie XII w., prawo rzymskie czasów pryncypatu, polskie prawo karne, prawo o ruchu drogowym, prawo zobowiązań, prawo energetyczne. Prawo przedmiotowe zawiera więc zwykle normy o charakterze zarówno…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)