To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Planowanie miast w XX wieku.
Programy i koncepcje związane z planowaniem i rozwojem miast w okresie międzywojennym:
projekt budowy osiedli mieszkań komunalnych w Wiedniu, którego celem była poprawa bardzo złych warunków mieszkaniowych rodzin robotniczych,
koncepcja jednostek sąsiedzkich, która polegała na skupieniu zabudowy mieszkaniowej wokół ośrodka usługowego. Odległość budynków mieszkalnych od ośrodka powinna umożliwiać dojście piechotą. koncepcja polegająca na budowie i rozwijaniu mniejszych ośrodków miejskich jako alternatywy dla niekontrolowanego rozwoju dużych ośrodków przemysłowych.
W 1933 w Atenach zawarto Kartę Ateńską w której wskazano na krytyczny stan wielu miast europejskich. Zwrócono tu uwagę na:
nadmierne zagęszczenie ludności na terenach historycznych centrów,
brak terenów zielonych,
bardzo niski standard budynków mieszkalnych,
pogarszający się stan sanitarny,
złe warunki zamieszkania w budynkach przy trasach komunikacyjnych.
W roku 1998 uchwalono Nową Kartę Ateńską, w której głównymi założeniami były:
kształtowanie przestrzeni urbanistycznej miasta, która zapewni zrównoważony i trwały rozwój,
rozwijanie miasta jako zespołu miasteczek lub powiązanych społeczności, spełniając warunki zrównoważonego rozwoju i dbałości o stan środowiska,
popierano zabudowę wielofunkcyjną, tak by miejsca zamieszkania i miejsca pracy znajdowały się na tym samym obszarze,
stosowanie zasady przemieszania funkcji, szczególnie w centrach miast,
uwzględnienie w planach sytuacji geograficznej miasta, jako struktur społecznych i zasobów występujących na danym obszarze.
Zniszczenie miast w czasie II wojny światowej dało nowy impuls dla rozwoju miast w krajach europejskich. Najbardziej charakterystyczne koncepcje to:
budowa w Wielkiej Brytanii „New Towns” - dążono do przejmowania nadwyżek ludności z rozwijającej się aglomeracji i kształtowania rozproszonego układu miast zamiast jednego zwartego systemu,
budowa we Francji w latach 50-tych tzw. „grandes ensambles” - czyli tworzenie na obrzeżach miast zespołów wielkich bloków, spełniających funkcje sypialni wielkich aglomeracji. Zrodziło to wiele problemów. Powstające dzielnice nie miały wystarczającej infrastruktury społecznej.
budowa we Francji w latach 60-tych tzw. „villes nouvelles” - spełniały funkcję odciążające w stosunku do największych aglomeracji. Nie miały one charakteru sypialni aglomeracji, lecz są w pełni wykształconymi ośrodkami.
(…)
… Żarnowska, grupa 4.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)