Pedagogika serca (homo amans- człowiek miłujący) Maria Łopatkowa ur. W styczniu 1927 roku w Braciejowicach, pedagog, studiowała na Uniwersytecie Łódzkim filologie polską. W 1968 roku uzyskała promocję doktorską na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała jako nauczycielka w szkole podstawowej w Łodzi, Modlicy i Ołtarzewie. W latach 1969-1971 była redaktorem naczelnym „Przyjaciela Dziecka”. Uczestniczyła w pracach eksperymentalnego warszawskiego Zespołu Ognisk Wychowawczych. Działacz oświatowy, rzecznik i obrońca praw dziecka w Polsce. Współtworzyła i przewodniczyła Komitetowi Praw Dziecka. W okresie PRL posłanka i przewodnicząca Podkomisji Opieki nad Dzieckiem. Napisała m.in.: Przeciwko sobie, Nowożeńcom w drogę, Którędy do ludzi, Jak pracować z dzieckiem i rodziną zagrożoną, Samotność dziecka, Zakaz kochania, Pedagogika serca. Pedagogika serca: Rozwój uczuć moralnych rozpoczyna się w momencie, gdy niemowlę uzewnętrznia swe pragnienia wrzaskiem czy chęcią gryzienia. Emocjonalna więź z matką utrwala się bardziej w obustronnym obcowaniu na zasadzie wzajemnego odczuwania siebie, aniżeli na wzajemnym rozumieniu. Ważny jest związek między sferą psychiczną i fizyczną dziecka, a suwerennością jego osoby. Bez empatycznej i i naturalnej więzi między dzieckiem, a jego rodzicem nie jest możliwe ani jego aktualne ani jego przyszłe zdrowie psychiczne, ani jego rozwój zdolności do kochania. Niezaspokojona u dzieci i młodzieży potrzeba miłości, przynależności i bezpieczeństwa rodzi negatywne skutki psychiczne: -u dzieci w wieku przedszkolnym- w postaci opóźnienia w rozwoju, nadpobudliwości, braku koncentracji, trudności w dokonywaniu selekcji i lepkości uczuciowej ( „uczuciowy imbecylizm”); - u dzieci w wieku szkolnym- w postaci niechęci do nauki i szkoły, bierności, powierzchowności, agresywności, lub wycofywania się z kontaktów społecznych i zamykania się w sobie, obniżania poziomu myślenia abstrakcyjnego i logicznego, braku poszanowania rzeczy, zwiększonej roszczeniowości czy postaw konsumpcyjnych; - u młodzieży- w postaci zaniku ambicji, braku samodzielności, wczesnej inicjacji życia seksualnego. Niektórzy ( rodzice, opiekunowie) dodatkowo okaleczają dzieciństwo dzieci stosując przemoc fizyczną: -w celach profilaktycznych; -bez celu, przy okazji,; -uznając bicie za niezbędną metodę wychowawczą; -dla kontynuacji rodzinnej tradycji bicia; -z zemsty za domniemaną lub faktyczną zdradę małżeńską, której dziecko ma być żywym dowodem; -z rozczarowania, że dziecko nie sprostało ich oczekiwaniom i ambicjom; - za własne nieudane życie; -dla potwierdzenia swej przewagi; - z lenistwa, z zapracowania, z miłości i nienawiści, ze zniecierpliwienia i głupoty, chłodnej kalkulacji, bezsilności, braku wyobraźni i wrażliwości.
(…)
…. To, co jest zabronione jednym, jest dozwolone drugim.
Łopatkowa jest za „tzw. wychowaniem” rozumianym jako pomoc dziecku. Pedagogika serca wprowadza w miejsce władzy rodzicielskiej pojęcie pieczy rodzicielskiej jako opieki, troski wspierania. Wychowanie powinno afirmować miłość. Pedagogika bazować powinna na ufności w rozwój i obronę człowieczeństwa. Uważa, że zmiana kryteriów przyjmowania do zawodu pedagoga( większe…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)