To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pedagogika radykalnego humanizmu Ericha Fromma Erich Fromm (1900-1980) - żył 80 lat. Urodził się we Frankfurcie nad Menem, pochodził z rodziny rabinackiej. Studiował filozofię oraz psychologię, uzyskał tytuł doktora nauk filozoficznych. Pod koniec 1932r. wyjechał do USA na zaproszenie Chicagowskiego Instytutu Psychoanalitycznego. Pozostał tam prawie do końca swojego życia, z racji przejęcia władzy w Niemczech przez Adolfa Hitlera. W roku 1941 ukazała się jego pierwsza książka „Ucieczka od wolności”, która przyniosła mu światowy rozgłos i uznanie. W latach czterdziestych i pięćdziesiątych wydał swoje kolejne, dobrze przyjęte przez krytykę prace. Ważnym dziełem o wielkim znaczeniu dla współczesnej humanistyki było „Mieć czy być” z 1976r. W tym dziele oraz innych krytykował istniejące formy wysokorozwiniętych społeczeństw przemysłowych, przeciwstawił im własną wizję kultury i edukacji zorientowanej na modus typu „być” i biofilną orientację życia. Zmarł w Szwajcarii, gdzie mieszkał i pisał przez ostatnie lata swego życia jako emerytowany profesor i honorowy obywatel kantonu. Według współczesnych badaczy piśmiennictwa Ericha Fromma, chociaż nie był on pedagogiem tylko psychologiem, to w znaczący sposób wpłynął na postrzeganie przez samych pedagogów teorii i rzeczywistości wychowawczej. Fromm jest nielicznym filozofem krytycznym, który pytając o zło w procesie socjalizacji, poszukiwał przyczyn szeroko rozumianej przemocy, zniszczenia, czynienia komuś krzywdy, braku szacunku dla jednostki ludzkiej czy pogardy. Fromm stara się zrozumieć istnienie przemocy między ludźmi, agresji i okrucieństwa, upatrując ich przyczyn w niemożności rozwiązywania przez człowieka podstawowych problemów swego życia, w niezdolności do kochania innych, ale także w nekrofilnej orientacji wszystkich nowoczesnych społeczeństw przemysłowych, bez względu na ich polityczne struktury. Rozróżnia przy tym dwa rodzaje wrogości: Wrogość reakcyjną - reakcja jednostki ludzkiej na zagrożenie życia, godności, własności; Wrogość rekompensacyjną - będąca dla ludzi słabych, zniewolonych, bezsilnych swoistego rodzaju uniwersalny środek do odzyskania poczucia własnej mocy dzięki stosowaniu wobec nich przemocy, dominacji czy siły. Jest pochodną dominującej w człowieku orientacji nekrofilnej (ku śmierci, ku destrukcji, ku złu) oraz postępującej biurokratyzacji współczesnych społeczeństw przemysłowych. W instytucjach edukacyjnych nie mamy do czynienia z otwartą wrogością, ale jedną z dwóch form bliskości pomiędzy podmiotami procesu kształcenia: Bliskość submisyjna to podporządkowanie się komuś, od kogo się zależy. Prowadzi do braku niezależności czy skłonności buntowniczych oraz hamuje pełny rozwój jednostki, powodując w niej samej głębokie konflikty między podległością a buntem.
(…)
… się do własnych zainteresowań, miłość, solidarność z otoczeniem
poczucie radykalnej niezależności, czerpanie radości z dzielenia się z innymi
doznawanie miłości, szczęścia i szacunku we wszystkich przejawach życia
dążenie do redukowania chciwości, nienawiści i iluzji, przezwyciężanie własnego narcyzmu
rozwijanie sztuki kochania i krytycznego myślenia
poznanie siebie i świadomość…
…, które prowadzą do niszczenia JA u człowieka. Są to koncepcje uwrażliwiające, oświecające, stymulujące do samoanalizy i działań wychowawczych. Wskazują nową drogę do autentycznego JA, prowadzącą za pomocą terapii do samoakceptacji i autoprzemiany.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)